Geluid rondom je, er als het ware in ondergedompeld worden: dat is surround. Maar is dat nu zoveel beter dan gewone stereo en wat heb je er allemaal voor nodig?
Het weergeven van eerder opgenomen geluid bestaat al sinds de uitvinding van de radio en de grammofoon. Dat deed men met één enkele luidspreker en zoiets heet dan monogeluid. Daarmee hoor je het geluid wel, maar alles komt uit één punt: je kunt dus geen richting bepalen, zoals of iets van links of rechts op een podium komt. Daarom hebben we immers twee oren: ons stereogehoor stelt ons in staat te horen uit welke richting een geluid komt. En zodra men dat ook ging toepassen voor geluidsweergave, klonk alles ineens een heel stuk realistischer. Je kon, als je je ogen sloot, nu een volledig podium met muzikanten horen en geluiden die van links en rechts en zowat alle plaatsen daartussenin kwamen.
Om dat realisme te beleven moet je je wel aan enkele regels houden bij de plaatsing van die twee luidsprekers in de woonkamer. Zo moeten de twee luidsprekers bij voorkeur in een gelijkzijdige driehoek met je favoriete luisterplaats staan, dan krijg je een perfect stereobeeld en dus een realistische presentatie van de muzikanten op het podium bij de opname. Het is echter niet altijd mogelijk die driehoeksopstelling te respecteren: daarom hebben alle stereoversterkers normaal ook een balansregeling. Daarmee kun je de luidspreker die het verst van je afstaat harder laten spelen dan degene die het dichtst bij je staat en zo toch nog een min of meer realistisch geluidsbeeld verkrijgen.
Monogeluid met één enkele luidspreker
Maar stereo presenteert nog altijd maar een tweedimensionaal en dus plat geluidsbeeld. Je hoort wel van links naar rechts, maar niets van achter of van opzij. En in de natuur komen geluiden immers niet alleen van vóór, maar vanuit alle richtingen. Ook als je naar muziek gaat luisteren in een concertzaal, hoor je allerlei geluiden die niet van het podium komen. Je hoort het publiek, en je hoort reflecties van
