Configuratieprotocols 1

Domeinnamen
Wat ontbreekt nu nog? Wel, mensen werken niet graag met ip-adressen omdat die moeilijk te onthouden zijn. Daarom hebben we ook zoiets als domeinnamen. Hierbij krijgen hosts die bereikbaar moeten zijn in het netwerk (omdat ze bijvoorbeeld netwerkdiensten verlenen) een makkelijk te onthouden naam. Het DNS-systeem vertaalt domeinnamen naar ip-adressen en omgekeerd. Hoe dat in zijn werk gaat is het onderwerp van een van de volgende delen in deze reeks. Voor nu hoef je alleen de weten dat je een host moet vertellen met welke DNS-server hij contact moet opnemen om een hostnaam vertaald te krijgen in een ip-adres.
Een statische ip-configuratie kan dus aangevuld worden met een of twee DNS-serveradressen. Meestal geeft men er twee op: een hoofd-DNS-server en een back-up-DNS-server. Dat is niet verplicht, maar het is wel prettig om een back-upserver te hebben als de primaire server om wat voor reden dan ook zou uitvallen. In kleinere netwerken zal men meestal maar één DNS-server hebben en het is best mogelijk dat dat dezelfde host is als de router. De hoger opgegeven statische ip-configuratie zou dan aangevuld worden met:

DNS-serveradres: 192.168.1.1

Hiermee kan de host domeinnamen zoals www.google.be vertaald krijgen naar een ip-adres.

Hoe configureren?
Hiermee rest ons nog één vraag: hoe brengen we zo’n statische ip-configuratie tot stand? Als je met Windows werkt, is het vrij gemakkelijk omdat het volledig via de grafische desktop werkt. Je moet daarvoor de netwerkconfiguratie openen. Klik op de Start-knop en ga naar het configuratiescherm. Hierin dubbelklik je op het netwerkpictogram. Je ziet na het opvragen van de netwerkverbindingseigenschappen dit:

Dubbelklik op het tcp/ip-protocol om dat te openen:

Nu kun je het ip-adres, het netmasker, het routeradres en het DNS-serveradres opgeven. Moeilijker dan dat is het niet.