Het belangrijkste nadeel van digitale muziek zijn echter de vele beperkingen die de consument door de platenmaatschappijen worden opgelegd. Elke muziekwinkel moet contracten afsluiten met platenmaatschappijen en met auteursrechtenverenigingen. Die hebben allemaal hun eigen specifieke verlangens en eisen. De ene rechthebbende wil niet dat zijn muziek in té hoge kwaliteit wordt aangeboden. De andere verlangt dat er beperkingen komen op het aantal kopieën dat de consument kan maken of het aantal keren dat de muziek op cd kan worden gebrand. 
De kopieerrechten op digitale muziek worden afgedwongen via een systeem van Digital Rights Management (DRM) of, eenvoudig gezegd, kopieerbeperkingen. Helaas bestaat er geen standaard DRM-systeem. Apple gebruikt zijn vorm van DRM, Microsoft heeft dan weer een ander systeem en beide zijn niet compatibel met elkaar. Daardoor kan het gebeuren dat de muziek die iemand bij iTunes koopt wel kan worden afgespeeld op een Windows-pc, maar niet op een Windows-compatibele digitale audiospeler. Omgekeerd is het mogelijk dat de muziek die iemand koopt bij de MSN Music Store niet kan worden afgespeeld op een Apple iPod en al evenmin op een Macintosh. Daarnaast zijn er nog de problemen van de overdraagbaarheid van rechten (meestal niet mogelijk) en de mogelijkheid om back-ups te maken van de gekochte rechten (soms beperkt mogelijk).
Bovendien bevatten veel goedkopere mp3-spelers geen DRM-systeem omdat de licentierechten daarop te duur zijn of omdat de meestal van oorsprong Aziatische fabrikanten technisch niet op de hoogte zijn. De kans is groot dat een in de supermarkt gekochte mp3-speler géén legaal gekochte, maar wél illegaal gedownloade muziek kan afspelen. Zoiets valt moeilijk uit te leggen aan de gemiddelde consument.
Matige audiokwaliteit
Als consument ben je om alle genoemde redenen nooit zeker wat voor soort digitale muziek je precies koopt. Een song van een populaire artiest kan gemakkelijk 1,25 euro kosten. Daarvoor krijg je een bestand met een soms matige audiokwaliteit en met de beperking dat je er maar drie kopieën van kan maken. Een andere song kost je 0,99 euro en kan je tien keer kopiëren, maar bijvoorbeeld slechts drie keer op cd branden. Ook is de kans groot dat je de song niet kan afspelen op je goedkope mp3 speler. Op dit gebied bestaan er vooralsnog geen standaarden, noch labels die bijvoorbeeld waarschuwen dat een bepaald apparaat geen DRM-voorziening aan boord heeft.
De prijzen voor digitale muziek kunnen overigens in de toekomst nog stijgen, want de meeste artiesten vinden dat ze er te weinig royalty’s voor ontvangen. Volgens de Britse krant The Times ontvangen artiesten vandaag minder dan zes procent royalty’s per verkochte song op Apple’s iTunes, waar zo goed als alle liedjes 99 cent kosten. De royalty’s op klassieke cd’s en singles liggen dubbel zo hoog. Daardoor moet een artiest on line dubbel zo veel songs verkopen om dezelfde opbrengst te genereren als met traditionele muziekdragers.
Platenbons Edgar Bronfman Jr. van Warner Music treedt de artiesten bij en noemt Apple’s prijzenpolitiek "onfair". Bronfman wil dat de prijzen flexibel variëren met de populariteit van de artiest. Bronnen bij Apple beweren echter dat de platenmaatschappijen 70 cent ontvangen voor elke verkochte iTunes-song, terwijl Apple voor de resterende 29 cent alle infrastructuur- en promotiekosten op zich moet nemen. De platenmaatschappijen en niet Apple zouden de artiesten dus te weinig betalen. Hoe en wanneer deze discussie zijn beslag krijgt, valt af te wachten, maar de verwachting is wel dat digitale muziek in de toekomst fors duurder zal worden. Maar dan moet wel eerst het illegaal downloaden aan banden worden gelegd, zodat de consument geen uitweg meer heeft.
Op de volgende pagina vind je informatie over enkele van de belangrijkste online-muziekwinkels in België en Nederland
Inderdaad Jozef!
Trouwens, IFPI zou beter wat minder \’reclame\’ maken voor het illegaal downloaden. Als je dergelijke berichten om de haverklap de wereld instuurt, maak je mensen eigenlijk ongelooflijk nieuwsgierig. Als je als belangenvereniging zegt dat het makkelijker is om illegaal te downloaden dan legaal, dan zeg je eigenlijk: doe maar op!
Ik wacht trouwens nog altijd op het eerste échte initiatief van IFPI om de illegaliteit terug te dringen. Daarvoor is sensibilisering nodig. En 1 ding stel ik vast: de online muziekdiensten sensibiliseren, IFPI bekritiseert alleen maar. Tuurlijk is niets 100% perfect, maar de online muziekdiensten doen er wél iets aan. En IFPI? Wel, die blijven bij pakken zitten en spuien kritiek op wie hen probeert te helpen. En intussen promoten ze ongewild het illegale circuit. Voor mij is en blijft dit een vreemde manier van \’belangen verdedigen\’.
Steven, helemaal mee eens. Zie ook dit opiniestuk van me: http://www.diskidee.be/opinie/index.htms/6019
Een belangrijke correctie op het stukje over iTunes: een nummer dat je koopt bij iTunes kan je voor eigen gebruik onbeperkt op cd branden en naar een onbeperkt aantal iPods kopiëren. Maw: man koopt nummer, maar zijn vrouw én kinderen kunnen dat nummer ook onbeperkt op hun cd-speler in hun auto of waar dan ook beluisteren. Een nummer dat je koopt via iTunes kan je ook tot op 5 Mac- en Windowscomputers afspelen. De gebruiksrechten op iTunes gaan het verst. Bovendien doet Apple géén toegevingen op het vlak van de audiokwaliteit. Dat verklaart meteen ook waarom je op een 4 GB iPod nano 1000 nummers kan afspelen en op die van een concurrerend merk met 4 GB tot 1500 of zelfs 3000 nummers. Alles hangt af van de kwaliteit waarin het nummer wordt aangeboden. Dan verkies ik als consument toch 1000 nummers, maar in perfecte geluidskwaliteit. Artiesten of platenlabels die bij Apple een lagere kwaliteit eisen, komen van een kale reis terug. Ook belangrijk is om de cijfers van IFPI België uit 2004 in een breder perspectief te plaatsen: iTunes Music Store ging in België pas op 26 oktober 2004 van start, en was dus in ons land maximum 2 maanden actief voor de overgang naar 2005. iTunes was niét de eerste in België, maar de tweede onlinedienst. Nochtans is het wél de grootste, zowel qua muziekaanbod (1,5 miljoen nummers) als qua marktaandeel. Het is heel normaal dat een online muziekdienst even tijd nodig heeft om klanten te winnen. De drukst bezochte portaalsite in België had de eerste dag van zijn bestaan ook niet evenveel bezoekers als vandaag. Bovendien kloppen de cijfers van IFPI over 2004 al helemaal niet: 2 maanden na de start van iTunes in België, had iTunes al flink wat meer dan 250.000 nummers verkocht.. IFPI moet leren dat géén enkel middel van de eerste dag waterdicht is in de strijd tegen het illegaal downloaden. Twee jaar geleden beweerde IFPI België in HUMO dat iTunes (toen enkel actief in de VS) een flop was. Vandaag, 2 jaar later, heeft iTunes al meer dan 600 miljoen nummers verkocht en staat daarmee, volgens officieel te controleren cijfers, al meteen in de top 10 van de belangrijkste muziekretailers in de VS. Ik ken de boekhouding van IFPI niet, en ik hoef die ook niet te kennen, maar ik moet er dan ook geen uitspraken over doen. IFPI zou als belangenvereniging van de muziekindustrie ook beter moeten weten. Een regeringsiniatief om het aantal verkeersdoden te verminderen, beoordeel je ook pas na een jaar en niet na de 2de dag van invoering. Hoe kan je als IFPI de muziekindustrie verdedigen als je elk legaal alternatief al van de eerste dag de grond inboort?
Reacties zijn gesloten.