De Silent Hunter-serie is al enkele jaren een schot in de roos bij alle duikbootliefhebbers. Realistisch en niet overdreven ingewikkeld, een spel waar menig gamer zich uren mee kan bezighouden. Onlangs kwam een vervolg uit. Silent Hunter 4: Wolves of the Pacific speelt zich dit keer af in de uitgestrekte Stille Oceaan. Mante blonk zijn kapiteinspet op en stapte aan boord.
Een duikbootcommandant moet vele taken kunnen vervullen. Hij is niet alleen verantwoordelijk voor de route die de onderzeeër moet volgen, maar hij moet ook beslissen hoe, waar en wanneer ze de vijand moet aanvallen. Eens ontdekt, moet hij er ook voor zorgen dat ze veilig kunnen ontsnappen als het iets té spannend wordt. Een verrassingselement en het verstandig gebruik van de aanwezige wapens kunnen hierbij helpen.
Eerst moet je bepalen waar je naartoe vaart, zodat je vijandelijke schepen kan vinden. Soms krijg je een radiobericht vanuit het hoofdkwartier, andere keren ontdek je zelf (door de periscoop, of op de radar) een vaarroute van de vijandelijke transportschepen.
Bang-bang! Blub-blub…
Nadat je enkele trainingslevels hebt voltooid, krijg je in Silent Hunter 4: Wolves of the Pacific de mogelijkheid om de vijand te bestrijden in een campagne of in enkele solomissies. Dit spel draait (gelukkig) niet alleen om het besturen van de duikboot en het in de gaten houden van de meters en klokken, maar ook om het kelderen van de vijandelijke schepen. Voor diegenen die echt belust zijn op het simulatiegedeelte van het spel zijn deze mogelijkheden natuurlijk nog wel aanwezig…
Er zijn moeilijke en gemakkelijke missies, die het spel realistisch maken. Zo is het stelen van enkele foto’s relatief simpel, terwijl sommige boten gewoonweg niet te raken zijn. Je wordt ook niet gestraft als je missies verliest. Het blijft echt. Doel dat ontsnapt, is pech. Op naar de volgende missie…
Er zijn moeilijke en gemakkelijke missies, die het spel realistisch maken.