Energie als topprioriteit
Met Perimeter belooft Codemasters (vooral bekend van andere successtories als Colin McRae Rally, Operation FlashPoint en IGI-2 Covert Strike) het begrip Real Time Strategy (RTS) nieuw leven in te blazen. Hoewel het spel bij een eerste aanblik (los van het futuristische kleedje) bij mij een sterk dèja-vu gevoel opwekte, zitten er inderdaad een paar warempel succesvolle gedachtenspinsels in die je in soortgelijke spelen (zoals Command en Conquer, Earth 2150 en klassiekers van het kaliber Age of Empires en Dune 2000) niet vindt.
Het ietwat eigenwijze menu van Perimeter
In Perimeter draait alles om energie en het correcte (lees zuinige) beheer daarvan. Val zonder energie en je bent een weerloze prooi voor je vijanden. In tegenstelling tot andere RTS-spelen, moet je bij Perimeter niet zoeken naar het begeerde goed: energie is letterlijk alomtegenwoordig. Het volstaat om een energiekern te bouwen en hop… de kilowattuurtjes worden zo uit de bodem gepompt. Er is echter één klein probleempje: bouwen kan alleen maar op een perfect gladde ondergrond en de bodem van alle planeten is gruwelijk doorsneden van kloven en afgronden en bezaaid met heuvels, bergen en vulkanen. Enige egalisatie is dus vereist. Precies hier toont Perimeter zich verschillend van de andere spellen: in plaats van de natuur geweld aan te doen met buldozers, springstof of andere wereldse vormen van machtsvertoon doet de Legaat van Perimeter beroep op ver-futuristische technologie, terraforming genaamd. Hierbij wordt een horde nanobots losgelaten op een stuk door de Legaat aangeduide geologie en worden bergen afgegraven om kloven te dichten, heuvels verwijderd om putten te dempen. De snelheid waarmee deze terraforming gebeurt, hangt af van de niveauverschillen die moeten geëgaliseerd worden en het aantal Brigadiers die door de Legaat worden ingezet. Elke Brigadier beheert een horde nanobots. Het leuke hierbij is dat, eens je een stuk terrein voor ontginning hebt aangeduid, je het karwei rustig aan de nanobots kunt overlaten. Je hoeft je verder geen zorgen meer te maken over het verplaatsen van vrachtwagens, bulldozers of graafmachines of het leggen van grote betonplaten of andere vloerbedekking. Het is zowaar een plezier om die krioelende massa nanobotjes van links naar rechts te zien schieten om het landschap te effenen. Zelf heb je er geen gram werk meer aan.
Fase l in de opbouw van je imperium: de energievoorziening
Kan je die uitspraak ook een beetje funderen met objectieve argumenten (en liefst zonder schuttingtaal te gebruiken)?
Kutspel!
Reacties zijn gesloten.