Op 14 maart 2002 introduceert Microsoft de Xbox spelconsole in de meeste Europese landen. Een goed uitgekiende reclamecampagne heeft er voor gezorgd dat iedereen de lancering van de Xbox in spanning afwacht. Elk nieuwtje over Microsoft’s nieuwe spelconsole lijkt wel wereldnieuws. Maar is de Xbox echt wel de moeite of hebben we hier met de zoveelste hype te maken? We kunnen ons niet voorstellen dat Microsoft in een wild avontuur stapt… Maar we zijn het toch maar zelf gaan controleren.
POp de kantoren van Microsoft Benelux in Brussel staat een glimmende Xbox op ons te wachten en – minstens zo belangrijk – een resem games om te testen. Voor wie het nog niet weet: de Xbox lijkt qua specificaties sterk op een pc, want hij beschikt over een Intel 733 MHz processor (deze is ‘custom made’), 64 MB DDR-geheugen en een harde schijf en netwerkkaart. Het kloppend hart van de Xbox is echter de nVidia grafische processor die qua verwerkingskracht zelfs nog een trede hoger staat dan de bekende GeForce3 chipset.
Succes?
Hoe indrukwekkend de specificaties ook mogen zijn, garantie voor succes is het zeker niet. De markt van spelconsoles is behoorlijk onvoorspelbaar, maar met steeds één constante: het succes van een console hangt grotendeels af van het aantal games dat er beschikbaar voor is. Hoe meer games, hoe liever en dat geldt dubbel en dik wanneer de console wordt gelanceerd. Maar als deze zogenaamde launch-games te licht uitvallen, kan dat wel eens een valse start betekenen. Het wordt hoe dan ook een interessante strijd, want de Xbox moet het opnemen tegen de reeds goed ingeburgerde Sony Playstation 2 en de aankomende Nintendo GameCube. DiskIdee mocht de Xbox aan de tand voelen en deed dat met vier games. Tijd om ten strijde te trekken!
Halo
Een van de meest verwachte Xbox-games is ongetwijfeld Halo dat ook voor pc zal verschijnen. Deze first person shooter (fps) situeert zich in een futuristische militaire omgeving die wat doet denken aan de film Starship Troopers. Maar vooral de geleidelijk aan ontplooiende verhaallijn maakt Halo interessant: je begint op een ruimteschip dat wordt aangevallen door ruimtewezens waarna een virtuele dame je begeleidt naar de ontsnapping. Vervolgens gaat het spel verder op een planeet waar je nog steeds achtervolgd wordt door buitenaards gespuis. Niet dat dat iets nieuws is – het lijkt zelfs wat op de verhaallijn van de klassieker Unreal – maar het filmisch aspect biedt toch een zekere meerwaarde. Grafisch gezien ziet Halo er voor een consolespel werkelijk prima uit. Vooral de licht- en vuureffecten konden ons bekoren, alsook de overtuigende kogelinslagen in de muren. Zo laat het plasmagun een groene lichtbol achter die langzaamaan uitdooft. De saai grijze gebouwstructuren in het ruimteschip vinden we dan weer minder indrukwekkend. Daarnaast valt het op dat de randen van objecten duidelijk kartelingen vertonen; enige vorm van anti-aliasing was hier dus welkom geweest. Veel wordt dan weer goedgemaakt door de geslaagde buitenscènes die behoorlijk gedetailleerd zijn en mooie overgangen tonen van nacht naar dag. Maar bovenal speelt Halo uiterst vlotjes en de framerates zakken nooit onder het niveau waar er vertragingen optreden. Je merkt ook aan de kleine details dat er veel werk is gestoken in dit spel en dat maakt het des te leuker om spelen. Zo is het tijdens rustige momenten muisstil en wanneer de actie dan plotseling begint, krijg je een strijdvaardig deuntje te horen. Halo kun je op je eentje spelen via de campaign-modus of met meerdere spelers in de multiplayer-modus waarbij het scherm wordt opgesplitst in twee of vier delen.
Halo mag je gerust een noodzakelijke launch-titel noemen want fps-games zijn uitermate populair en mogen op geen enkele moderne spelconsole meer ontbreken. De Xbox is krachtig genoeg om van Halo een indrukwekkend spel te maken en qua spelplezier zit het ook wel snor. Maar al bij al biedt Halo weinig nieuws onder de zon voor de doorgewinterde gamer. Goede game, niet meer en niet minder. Een acht op tien.
Amped
Snow- en skateboardgames zijn de laatste jaren uiterst populair en dus mocht dit ook bij de Xbox niet ontbreken. Amped is de launch-title die de sneeuwfreaks onder ons moeten bekoren. In Amped draait het vooral om het vertonen van ingewikkelde kunstjes die de meest gekke namen meekregen, typisch voor dat wereldje. Wij zijn daar niet echt in thuis, maar slaagden er desondanks toch in om op de relatief korte afdalingen behoorlijk indrukwekkende trucjes te laten zien. Vraag ons echter niet hoe we dat deden: willekeurig een aantal knoppen indrukken lijkt de beste manier om dit spel te ontdekken. Natuurlijk bevat Amped aangepaste muziek en dan hebben we het natuurlijk over het steviger gitaarwerk. De graphics van Amped zijn ok, maar als we een vergelijking mogen maken met SSX op PlayStation 2 dan is er toch nog ruimte voor verbetering. Al bij al krijgt Amped van ons een zesje.
Amped mag je gerust vergelijken met Tony Hawk’s Pro Skater, maar dan in de sneeuw. Leuk voor de fans, maar echt veel indruk maken deed Amped niet op ons. Liefhebbers van snelle snowboardgames komen met Amped waarschijnlijk minder aan hun trekken.
Oddworld: Munch’s Oddysee
Het vreemde wezentje Abe is een oude bekende, want er zijn al meerdere games over hem verschenen. In deze nieuwe Oddworld kun je dan ook een volledige achtergrond opvragen over de avonturen van Abe en hoe het allemaal zo ver is kunnen komen. Deze keer is niet alleen Abe maar ook Munch van de partij. In tegenstelling tot zijn voorgangers is Munch’s Oddysee een volledig driedimensionaal platformspel. Het ziet er heel gelikt uit en de levels zitten vol met voorwerpen die je moet oprapen of waar je op kunt klimmen. Het komt er echter nog altijd op aan goed de borden te lezen die je tips geven om heelhuids door het level te komen. Je opdracht bestaat er vooral in om de nodige punten te pakken te krijgen met het verzamelen van groene bolletjes. Je krijgt hierbij de hulp van een hoop soortgenoten die echter niet van de snuggerste zijn. Zo moet je om toegang te krijgen tot een bepaalde gedeelte van het level, je hulpjes bij hun broeksriem nemen en ze over een obstakel werpen. Grappig! Sommige ‘medewerkers’ hebben zo veel schrik van mijnen dat je hen moet helpen om er voorbij te komen. Je kunt de helpers opdrachten geven en de reacties daarop en de gebruikte stemmetjes zijn simpelweg hilarisch. Naar het einde van het spel toe ga je aan de slag met Munch die ook nog eens moet samenwerken met Abe. De echte charme van Munch’s Oddysee schuilt hem vooral in de humor die ook goed tot uiting komt in de mooie tussenfilmpjes die overigens behoorlijk lang zijn.
Mag het voor jouw een wat rustiger spel zijn en ben je niet bang van wat puzzelwerk dan voorziet Munch’s Oddysee in de nodige uren spelplezier. Het is bovendien ook een heel grappig spel. Een dikke negen op tien!
Fusion Frenzy
Op de Xbox kun je standaard vier controllers aansluiten en dat opent perspectieven voor multiplayergames. Fusion Frenzy is een verzameling van liefst 45 gekke games die je maximaal met vier spelers tegelijkertijd kunt uitproberen. De spelletjes zijn vrij simpel van opzet en worden op voorhand kort uitgelegd. Zo zijn er racegames met rubberen bootjes of moet je elkaar van een waterval proberen af te duwen. In Fusion Frenzy komt het er dus vooral op aan snel te zijn om zo de eerste plaats te veroveren. Het spelplezier is natuurlijk het grootst met zo veel mogelijk menselijke spelers, maar als je maar alleen of met twee bent, springt de computer bij.
Fusion Frenzy zal geen ‘must-have’ worden, maar wie een gameavondje met de vrienden wil doorbrengen, doet hiermee geen miskoop. Een zeven op tien.
Over de controller
Bij de Xbox wordt een behoorlijk groot gamepad meegeleverd dat echter wel prima is uitgerust: zes actieknoppen, twee analoge joysticks (die ook indrukbaar zijn en dan fungeren als extra actieknop), een digitaal D-pad en twee triggers. Wij waren vrij snel gewend aan deze controller, maar we vrezen wel dat iets jongere gamers met de grootte moeite zullen hebben. Overigens voorziet Microsoft wel een kleinere versie, maar voorlopig is die enkel bestemd voor de Japanse markt. Een extra Xbox-controller kost 39,99 euro.
Over de geheugenkaart
De Xbox is gezegend met een harde schijf van 8 GB en dus is het logisch dat je savegames daarop bewaart. Toch voorzag Microsoft speciale geheugenkaarten die een plaatsje krijgen vooraan in de Xbox-controller. Ze dienen om savegames mee naar vrienden te nemen om daar verder te kunnen spelen. Geheugenkaarten kosten 49,99 euro.
Over de netwerkmogelijkheden
Dankzij een ingebouwde netwerkkaart kun je de Xbox mits een hub koppelen aan andere Xbox-consoles. Dat is natuurlijk leuk voor bijvoorbeeld demonstraties, maar voor thuisgebruik wordt het een dure oplossing. Nee, de netwerkkaart moet de Xbox vooral voorzien in toegang tot het internet en Microsoft werkt daarvoor samen met verschillende breedbandproviders (kabel, ADSL). Afwachten of de beloftes ook worden ingelost, want spelconsoles koppelen aan het internet doe je niet in één twee drie: kijk maar naar Sony’s PlayStation 2 die nog altijd internet moet ontberen.
De Xbox zal 479 euro kosten (ondertussen is dit gedaald tot ongeveer 399,00 euro), maar je mag gerust nog wat meer sparen, want een geheugenkaart, DVD-functionaliteit of een extra controller zijn daarin niet inbegrepen. Besef ook dat de meeste games om en bij de 69 euro gaan kosten, wat de totale investering nog behoorlijk verhoogt. Onze eerste indrukken van de Xbox zijn positief en de games die we onder handen kregen, lieten al behoorlijk goed zien waartoe de Xbox in staat is. Een vergelijking maken met de pc is misschien niet helemaal terecht, maar veel potentiële kopers van de Xbox hebben al een goede game-pc en eerlijk gezegd zien we niet echt veel redenen om dan ook nog een Xbox aan te schaffen. Onze grootste bedenkingen hebben we echter bij de DVD-functionaliteit: niet alleen kun je die enkel activeren door de aankoop van een speciale afstandsbediening, ook de (digitale) uitvoermogelijkheden voor het veelkanaals geluid zijn beperkt.
399,00 euro