De social profit-sector mag sedert enige tijd mee opstappen in het e-tijdperk. Aanvankelijk had enkel de administratie baat bij deze digitale hulp, maar sinds kort mogen ook hulpverleners op de elektronische schouder steunen. De VDAB biedt cursussen aan om de werknemers uit de social profit-sector te leren werken met óf – als er al enige kennis sluimerend aanwezig is – bij te scholen in softwarepakketten zoals Word en Excel. Maar de agenda van de VDAB zit de komende twee jaar al zo eivol dat de driehonderd werknemers van een regionaal psychiatrisch ziekenhuis het voorlopig zonder die professionele hulp moeten stellen.Ondergetekende, psycholoog in het desbetreffende ziekenhuis, liet zich daardoor niet uit het lood slaan en begon met volle moed een behandelplan uit te werken. Op de computer wel te verstaan. Individueel op maat, maar toch te herhalen door anderen… de ambities waren door de elektronische hulp meteen hooggestemd. Een plannetje in het klad, hier en daar een adviesje gevraagd – “Doe maar in Excel, dat is daar ideaal voor en zo leer je het meteen ook gebruiken…” – en vol goede moed aan het computeren getogen.Een uur en een kwartier én een hoop ergernis later – de helft van mijn schema afgeprint, de andere helft spoorloos verdwenen; had ik een hoop foute bevelen gegeven? Welke dan? – begon ik het vermoeden te koesteren dat de computer allerlei verlangens en betekenissen verborgen hield. Net als mensen. Beroepsmisvorming zult u zeggen? In mijn ogen suggereerden commando’s als “hidden” en “unhidden” onmiskenbaar mijn hypothese. Mijn ergernis escaleerde tot vijandigheid. Ik besloot het Excel-programma te laten voor wat het was en mijn geluk te beproeven in Word. Daar had ik al iets meer ervaring mee. En zo snel geeft een hulpverlener het immers niet op. Hij of zij staat wel vaker voor hetere vuren. Maar een kwartier later had ik nog steeds geen werkbaar resultaat. De gedachte besloop mij dat de computer mij aan het tegenwerken was, maar mijn rationeel vermogen kon mij nog net behoeden voor deze vreemde kronkel. Ik wilde niet bij mezelf op de sofa belanden. De tijd begon te dringen. Dan maar gewoon via pen en papier. Meetlat erbij, kadertje trekken, drie kolommen maken. En plotseling de vraag: hoe doe je dat nu weer? Geen Help-functie voor handen. Op deskundig advies kon ik nu niet meer rekenen – dat had ik eerder wel kunnen vragen, toen ik nog achter de pc zat. Maar met pen en papier, dat kan toch iedereen… Ik slaagde plotseling nergens meer in. Ik begon te vrezen dat in de korte tijdspanne dat ik achter de computer zat de artificiële intelligentie van de pc mijn pragmatische intelligentie had overgenomen. Mijn eigen harde schijf was ontoegankelijk geworden; was letterlijk gecrasht.Gelukkig kan een mens nog rekenen op zijn eigen weerstandssysteem om een virusbesmetting te bestrijden. Na een rustig én pc-vrij weekendje slaagde ik er ’s maandags alsnog in om een mooi en herhaalbaar plan op te stellen. In Word, jawel. Maar de ‘pychologische’ impact van de computer is misschien wel een casestudie waard.
Home Opinie