In 1968 maakten Ray en Charles Eames voor IBM de documentaire The Powers of Ten. Vanuit het gezichtspunt van een picknickend koppel zoomt de camera traag weg van de aarde met telkens een factor van tien naar volgende beelden tot de grootte van het zichtbare heelal wordt getoond. Vervolgens keert de camera terug tot bij het koppel in het park en volgt de camera de omgekeerde weg: door de huid, de cellen, de celkern, het DNA, de moleculen, de atomen tot de protonen en quarks.
The Scale of the Universe 2 (© ; licentie: )
The Scale of the Universe, inmiddels aan versie 2 toe, doet iets verglijkbaars, maar dan op een interactieve manier die wat op een spel lijkt. De animatie is dan ook eerder gericht op jongeren en bruikbaar voor educatieve doeleinden. Door met het wiel van de muis te scrollen of met de cursor de schuifregelaar te gebruiken kan je de verhouding in het universum bekijken aan de hand van de menselijke schaal. Vergeleken met The Powers of Ten toont de animatie ook hoe de wetenschap veertig jaar later heel wat dieper is doorgedrongen in het universum.
Vertrekkend van de mens (100) kun je uitzoomen tot de geschatte grootte van het universum (1027), of inzoomen tot je de Plancklengte (10-35) bereikt, de kleinste lengte in onze kosmos. Bovendien kan je door te klikken op voorwerpen, er informatie over opvragen. Net zoals de film van Ray en Charles Eames destijds een huzarenstukje was, is ook de Flash-animatie, die gemaakt werd door Cary en Michael Huang, een waar bravourestuk.
