Apple controleert alle iPhone-toepassingen. Android laat ook porno toe. Apple weert rokerstoestellen bij reparatie. Komt er een clash van moraalridders, en dat terwijl de privacy verder is dan ooit?
Voor de iPhone zijn intussen meer dan 120.000 kleine toepassingen ontwikkeld die de iPhone-gebruikers al dan niet gratis kunnen op hun toestel zetten voor een betere mobiele internetervaring. Het is alom geweten dat Apple die applicaties stuk voor stuk nakijkt en goed- of afkeurt. Toepassingen die concurrerenten van Apple of zijn partners bevoordelen, worden geweerd. Ook heftige geweldspelletjes worden geweerd, en ook toepassingen rond seks zoals sites van foto’s en filmpjes, en advertenties voor hand- en spandiensten uit die sector.
Niemand die daar echt van opkijkt, van de controle die Apple wil blijven uitoefenen. Het bedrijf heeft voor een deel zijn imago te danken en zijn kleinere marktpositie te wijten aan de geslotenheid in alle geledingen van communicatie en productontwikkeling. Zo is Apple nu eenmaal, zo luidt de meest gehoorde reactie.
Iets meer wenkbrauwen werden gefronst toen onlangs bleek dat Apple computers en toestellen niet wil repareren als blijkt dat ze aan rokers toebehoren. De enige technische reden die ik uit gesprekken met electronicadeskundigen onthoud, is dat sigarettenas tussen de toetsen en op het scherm de aanleiding zouden kunnen zijn, maar je stuit meteen op algemene verwondering dat dat tot destructieve gevolgen zou kunnen leiden.
Dan zou er eerder aanleiding zijn om koffiedrinkers van de reparatie te weren. Die zou je niet bij mekaar willen zien, de klavieren en de laptops waar gedroogde koffie het binnenwerk intussen bijkleurt.
Waarom dan rokers? Het enige waar ik op kan komen is dat Apple op morele gronden rokers wil straffen. Allicht vanuit het grote gelijk dat menige Westerse maatschappij tegenover roken als verslaving aan het opbouwen is. Dat grote gelijk is op een zeer betwistbare morele grond gevestigd, met argumenten die de meeste niet-rokers niet zouden willen toegepast zien op andere aspecten of verslavingen in hun leven.
Android, het nieuwe concurrerende telefoonsysteem dat door Google in gang is gezet, is zowel qua technologie als aanpak totaal het tegenovergestelde van Apple en iPhone. Openheid in software, openheid in toepassingen en openheid in gebruik. Softwareontwikkelaars kunnen in alle vrijheid toepassingen maken. Dat gebeurt vooralsnog minder dan voor de iPhone, omdat de Android-markt nog maar aan zijn begin staat. Toch zijn er al meer dan 10.000 toepassingen of apps voor Android, en de verwachting dat dit systeem tegen 2012 iPhone voorbijsteekt, trekt nieuwe ontwikkelaars aan.
En dus ook van porno en van erotische toepassingen, allicht ook van heftige geweldspellen. Dat is de consequentie van de openheid – op zich moreel niet beter of slechter dan de geslotenheid van Apple, gewoon een commerciële keuze.
Alles wat de wet niet verbiedt, en soms wat de wet wel verbiedt, zal net zoals op het internet worden gemaakt, aangeboden en gebruikt. En regelmatig zal geprotesteerd worden tegen een of andere app. En even regelmatig zullen de media extreme dingen melden, uit sensatiezucht, waardoor marginale fenomenen meer aandacht dan publiek zullen krijgen.
Net zoals voor andere mediatoepassingen is niemand verplicht die applicaties te downloaden en gebruiken. Vrijheid houdt ook in dat je iets dat aangeboden wordt, zelf weert op basis van je eigen criteria, desnoods je eigen morele argumenten. Die vrijheid lijkt ons overigens zinvoller dan die van instanties en bedrijven, die zelf gaan weren en uitmaken wat goed voor ons is.
Een democratisch verkozen overheid heeft een legitimatie om regels op te leggen, een bedrijf niet. Een bedrijf kan zijn eigen verkoopsregels hanteren.
Apple mag selecties tussen apps maken, dat is zijn eigen marktpolitiek. Maar zolang Apple toestellen verkoopt aan rokers, moet het bedrijf die behandelen zoals elk ander toestel. Stel je voor: in wat voor vlaag dan ook sla ik met mijn Mac mijn huisgenote de kop in. Gaat Apple mijn toestel repareren? Allicht wel, tenzij ik een roker ben. Komaan, hé.
Toon Lowette is mede-oprichter van 6minutes. Hij is voormalig Knack-journalist en sinds 1982 actief in elektronisch uitgeven, eerst bij krantengroep De Standaard, daarna als onafhankelijk consultant. In 1999 lag hij mee aan de basis van de e-mailnieuwsbrievenuitgeverij 6minutes.
