leveldesign bij kijken. Heel het spel is zodanig afgebakend dat je automatisch in een bepaalde richting verder moet. Nauwe gangen, nergens een andere weg als je buiten bent. Je teamgenoten kunnen dus geen kant op; je zit met z’n allen vast.
Doordat je vijanden ook granaten gooien, of soms ontploffen als ze doodgaan (wat een idee!), valt soms drie vierde van je team in één klap dood neer. Dan rest er niets anders dan onmiddellijk naar de dichtstbijzijnde dode te lopen om hem terug tot leven te wekken, dan naar de volgende, enz… Waardoor je meer tijd besteedt aan het healen van je teamgenoten dan aan het beschieten van vijanden. Gewoonweg verschrikkelijk vervelend. Heel het spelconcept gaat hieraan verloren.
En dan is er nog(!) een ding waardoor ik Jericho een van de meest frustrerende spellen vind die ik al gespeeld heb. Op sommige momenten raakt je personage is een bepaalde (lastige) situatie, waar je alleen maar uit raakt door op de juiste momenten de juiste knoppencombinaties in te duwen. Links – rechts – boven – onder – onder – boven, je kent het wel. Misschien leuk voor een kinderspel op een