OK. Alles ziet er erg mooi uit, al heb je wel een stevige pc nodig om het spel te kunnen spelen. De levels en de monsters zien er erg ‘sfeervol’ uit. Lijken, zombies, bloed, modder,… alsof de dood zelf er juist gepasseerd is. Het geeft je allemaal het juiste gevoel dat bij deze shooter hoort. Je wordt toch wel mee in het spel gezogen.
Gameplay
Om zoveel mogelijk voordeel te halen uit de verschillende personages, is de speler in staat om tussen de verschillende karakters te wisselen en krijgt zo de kans om met allerlei wapens en krachten te kunnen vechten.
Jericho is dus een ’team-based-shooter’. Dit is een relatief nieuw en een zeer leuk concept dat nog niet helemaal is uitgemolken. Verschillende wapens en eigenschappen worden zo op een originele manier gecombineerd. Ieder personage heeft ook een paar ‘powers’ of ‘special attacks’ die je kan gebruiken om uitzichtloze situaties snel tot een einde te brengen.
In het begin van het spel krijgt de speler ruim de tijd om aan elk karakter te wennen en al de mogelijkheden te onthouden. Dit is wel nodig, want enkele levels later moet het natuurlijk vooruit gaan en is er minder tijd om na te denken.
Eenmaal bezig, kan je voortdurend de rest van je team bevelen geven. Het houden, vooruit, bij jou blijven, het kan. Er is ook nog een onderverdeling in je team: zo kan je proberen één squad te laten achterblijven, terwijl je zelf met het andere in de aanval gaat. Erg leuk om te proberen de vijand te omsingelen, of om de aftocht te dekken.
Lastig of onoverkomelijk?
Lang niet elk personage is erg handig. Slow-motion is erg makkelijk, maar sommige andere powers gebruik je echt alleen maar om een puzzel op te lossen in het game. Om vijanden te verslaan zal je ze nooit gebruiken. Wat dan weer jammer is, want het maakt ze eigenlijk helemaal overbodig.
Personages die je niet bestuurt, zoeken uit zichzelf dekking. Maar… daar komt het ronduit irritante