Hoe hou je het gezellig tijdens de feestdagen?

René kijkt niet echt uit naar de traditionele familiebijeenkomsten rond de feestdagen. Meestal belandt hij al tijdens het aperitieven in een hoekje of erger nog in een kille kamer met als enige gezelschap een computer die de geest heeft gegeven. Op zo’n momenten droomt hij wel eens van een beroep als beerputtenruimer.
Samen met de nieuwjaarsdagen zijn ze er weer: de familiereünies. Mensen die de overige 364 dagen van het jaar voor elkaar geen tijd kunnen vrijmaken vallen plots in elkaars armen. Naar het schijnt is het best leuk om naar die verhalen te luisteren, iedereen heeft het voorbije jaar wel eens iets meegemaakt dat het vertellen waard is. Bovendien mag je die verhalen gerust wat aandikken, toch geen kat die de ware toedracht kent. Ik schrijf welbewust "naar het schijnt", want er is één grote voorwaarde: je mag niets met computers, multimedia of wat dan ook te maken hebben. Steevast staat daar wel ergens in een verlaten hoekje, of liefst nog in een andere, kille kamer, een defecte pc of aanverwant toestel.
"Of je er eens heel even naar wilt kijken, er is een kleinigheidje mis mee".
Het is natuurlijk een hele geruststelling dat de eigenaar al een diagnose heeft gesteld: het is maar een kleinigheidje. Dat het klere-ding niet meer op te starten is, zelfs niet met een bootable cd-rom, kan toch nooit iets ernstigs te betekenen hebben, nee?
Vervolgens is het de beurt aan een waslijst leugens. De eerste is gewoonlijk: "En als je iets nodig hebt, vraag je het maar".
"Ja, de oorspronkelijke cd-rom van Windows XP en de sleutel van Office 2003".
Dan blijkt Windows XP een upgrade te zijn Windows 98 maar dat was zonder cd-rom. En Office 2003 was een héél speciale versie, zo eentje waar je geen sleutel voor hoeft te gebruiken. Wat Microsoft tegenwoordig allemaal verkoopt!

 

René is van plan dit T-shirt te dragen tijdens de familiebijeenkomsten rond de feestdagen

"En de cd-roms met de drivers van die nieuwe videokaart en van het dvd-station?"
"Maar daar was helemaal niets bij, die werden zo geleverd, in de doos zat niets anders dan een papiertje".
Ik vraag me nog altijd af waarom ze in winkels van pc-onderdelen die cd-roms er eerst uitnemen, wat ze er dan wel mee aanvangen, en waarom ze die dan nadien nog komen terugbrengen ook – want vaak vind je de betrokken schijfjes dan toch terug in bestofte doos in een hoek van de studeerkamer.

Voorgeschiedenis
Dan vraag je naar de voorgeschiedenis. Daar komt dan de volgende leugen:
"Niets, het kwam zomaar, ineens, vanzelf".
Nadien kom je dan wel te weten dat de buurjongen er enkele illegaal gedownloade spelletjes was komen opzetten, maar dat er bij het patchen en het installeren van een no-cd key toch iets moet zijn misgelopen. Nadien is zijn vader nog wel komen kijken, want die kent er ook wel wat van, maar toen die de framerate van de videokaart wat wou aanpassen en een paar sleutels in het register had veranderd was het helemaal gedaan.
"Maar jij zet dat wel even terug zoals het was? En als het kan: niets afvegen, want al onze vakantiefoto’s van de vorige jaren staan nog op die harde schijf".
Sinds kort ben ik niet meer alleen. Nee, het is geen troost, integendeel. Zoonlief is twee jaar geleden afgestudeerd als jurist, en waar hij ook komt, altijd blijkt er wel iemand problemen te hebben met een buurman of zo. Een ander is een erfenis mislopen omdat die op een totaal oneerlijke manier verdeeld werd door de notaris of kreeg een volkomen onterechte veroordeling door de politierechter. Met steevast als slot de vraag: "Wat staat daar nu precies over in de wet?"

Beerput
Mijn vriend en huisarts Mark verklapte me dat hij nooit meer naar zulke familiebijeenkomsten wil gaan. Als excuus is hij dat weekend altijd net van wacht. Als arts kan je je zelfs de meest normale begroetingen zoals "Hallo, hoe gaat het?" of "Hoe is het ermee?" niet meer veroorloven, want die worden altijd letterlijk geïnterpreteerd als een vraag naar een medisch bulletin met aansluitend recht op een gratis consultatie. Maar naar familiebijeenkomsten gaan met een stethoscoop rond je nek is toch ook geen zicht?
Eigenlijk zijn wij allemaal stikkejaloers op Cyriel. Beroepshalve ruimt hij beerputten en rijdt hij rond met een grote citernewagen, achteraan voorzien van zo’n dikke, strontslurpende flexibele buis. "Geld stinkt", pleegt hij altijd te zeggen en te oordelen aan het karretje waarmee hij na de werkuren rondsjeest moet het al erg gestonken hebben. Maar op feestjes vraagt niemand hem naar details over zijn job. En wij maar onze kinderen voorhouden dat ze flink moeten studeren, om later iets te worden.