De inheemsen zijn helemaal anders georganiseerd dan de
Amerikanen. Zij hebben geen groepjes van vier man, maar individuele soldaten met
veel minder goede bewapening. Ze zijn echter wel altijd met veel meer man en
kunnen op het veld nieuwe opstandelingen rekruteren.
De vijand is slechter bewapend – maar ze zijn met veel meer
Echt geweldig is deze adversarial modus niet. Meestal komt de overwinning neer
op wie het eerste de andere heeft gezien. Op de meeste maps is ook één van de
twee kanten (niet geheel verbazend vaak de US) veel te sterk.
Grafisch en geluid
Grafisch gaat dit spel geen prijzen winnen, mede omdat het dezelfde grafische
motor gebruikt als het origineel. Echt state of the art is het dus niet. Dit
valt nog het meeste op in de video’s. Het spel zelf ziet er mooi uit zonder al
te veel spectaculaire effecten. Bij het geluid valt vooral het nogal stereotiepe
acteerwerk op. De dialogen zijn ook van het puberale
schoolkrantschrijvertjes-niveau dat we vroeger nogal vaak tegenkwamen in games,
maar in deze tijden toch wat vreemd aanvoelt.
Gevecht in volle gang
Mindere kantjes
Het grootste probleem met dit spel is waarschijnlijk wel de gebrekkige AI
(Artificiële Intelligentie), vooral dan van je eigen ventjes. Ongewild schiet je
af en toe wel eens een granaat tegen een muur die je hele team om zeep helpt, of
lopen je ventjes via de meest onmogelijke route (liefst dwars door het
schootsveld van de vijand) naar hun positie.
De vijand is ook inconsequent: soms
lokken ze je in een goed opgezette hinderlaag (wat door het niet kunnen saven
erg frustrerend kan zijn), maar de volgende keer gaan ze allemaal lekker bij
elkaar staan zodat je met één goed gemikte granaat meteen een einde maakt aan de
moeilijkheid van een level.