Being bad has never been so… uninteresting
Het spel zelf zit ook nog eens alles behalve goed in elkaar. Na een kort en niet overtuigend introductiefilmpje word je direct in het spel gestort. In het eerste level worden je de basisprincipes van het spel snel uitgelegd (de controle van de wapens, hoe het artificieel oog te gebruiken, enz.). In totaal zijn er acht missies die door wel zéér korte (ongeveer 30 seconden durende) tussenfilmpjes aan elkaar gepraat worden. Hierdoor zit er dan ook geen enkele merkbare verhaallijn in het spel. Acht missies lijkt niet echt veel, maar als je aan elke missie, na een paar keer te zijn omgelegd, ongeveer een halfuur tot een uur bezig bent is dit wel meer dan genoeg voor een zwak spel als dit.
De gameplay draagt er dan ook nog eens toe bij dat je het spel na korte tijd spelen beu raakt. Strategie heb je dan ook totaal niet nodig om je een weg te banen door de levels, met twee degelijke wapens om je heen knallen en daar af en toe een granaatje bij volstaat dikwijls om een klein legertje om te leggen. Een echt grote variëteit aan wapens is er ook niet, enig lichtpuntje is dan toch wel dat een paar wapens echte pareltjes zijn, zoals bijvvoorbeeld de MI2 detonator die een kogel afschiet die zich aan de tegenstander of muur vasthecht en je dan op eender welk moment kunt laten ontploffen. Maar dit lichtpunt wordt dan weer helemaal teniet gedaan door het ammunitieprobleem. De ammo van doodgeschoten vijanden kan je namelijk niet oprapen, zodat je moet wachtten tot de ammo van je wapen leeg is en je dan een nieuw wapen kunt oprapen. Dit heeft tot gevolg dat je vaak in het heetst van de strijd zonder ammunitie valt en je dikwijls koelbloedig wordt afgeknald.