Muziek en kopiëren zijn ondertussen ongeveer synoniemen geworden. De gevolgen zijn er naar. Het gaat bijzonder slecht in de muziekindustrie. Vooral de grote internationale platenfirma’s krijgen zware klappen.
Onlangs vertelde een collega van Lance Armstrong tijdens een tv-interview hoe de meervoudige Tour-winnaar gewoon, "zoals iedereen", gekopieerde muziek-cd’tjes in de cd-speler van de ploegbus
schoof. Zo deelde hij onder andere een cd’tje van popzangeres Sheryl Crowe met de rest van de ploeg. Armstrong deed hetzelfde als de overgrote meerderheid van alle aardbewoners: muziek kopiëren in
plaats van te kopen.
Niet echt schokkend nieuws, ware daar niet het feit dat Lance en Sheryl sinds enige tijd een koppel vormen. Je zou dan toch verwachten dat ‘meneer Crowe’ een béétje gevoelig is voor de broodwinning
van ‘mevrouw Armstrong’. We weten er natuurlijk het fijne niet van: misschien liet Lance zijn ploeggenoten meegenieten van een demo-cd van een nog niet uitgebrachte Sheryl Crowe-plaat.
Mentaliteitswijziging
Het gaat mij hier trouwens niet om de perikelen van dit moderne glamour-koppel, maar wel over de enorme mentaliteitswijziging die zich heeft voltrokken. Muziek en kopiëren zijn ondertussen ongeveer
synoniemen geworden. De gevolgen zijn er naar. Het gaat bijzonder slecht in de muziekindustrie. Vooral de grote internationale platenfirma’s krijgen zware klappen.
Kopieerders vinden het immers helemaal niet erg om een cd te kopiëren van een rijke, internationale artiest zoals Madonna of Cheryl Crowe, terwijl ze de cd van een locale, arme artiest misschien toch
nog kopen. De grote firma’s én de kleinere artiesten leven echter van die grote kleppers. Voor nieuw talent is er geen plaats binnen bedrijven die voor hun overleven moeten vechten.
Warner Music beleefde de afgelopen drie jaar een winstdaling van vijftien procent. De omzet daalde in die periode met twintig procent. Niet te verwonderen dat het bedrijf wereldwijd duizend
personeelsleden op straat zet, 200 miljoen dollar bespaart én een aantal locale kantoren sluit.
Novastar
Helaas voor artiesten als Garry Hagger, Ilse de Lange, Krezip, An Pierlé en Novastar is daar ook het Benelux-kantoor bij. De genoemde artiesten zitten (voorlopig?) zonder platenmaatschappij. Als je
weet dat Novastar van zijn eerste plaat 75.000 exemplaren verkocht – een ongemeen succes naar Belgische begrippen – dan besef je pas hoe zwart ze de zaken bij Warner inzien. Zelfs voor een dergelijke
succesvolle band doen ze geen moeite meer.
Over het illegaal kopiëren vloeide al heel wat inkt. Artiesten en platenmaatschappijen willen de kopieervloed stoppen via een mentaliteitswijziging, ondersteund door strikte technische en wettelijke
tegenmaatregelen. De recente gebeurtenissen en het steeds oprukkende kopiëren bewijzen dat dit vechten tegen de bierkaai is. De consument voelt zich juist méér gerechtigd om te kopiëren. Muziek wordt
immers duurder en de nieuwe beveiligingsmaatregelen leveren allerlei problemen op met oudere cd-spelers of audio-installaties voor in de wagen.
Radio 1
Triest hoogtepunt bij ons was het stopzetten van het succesvolle legale downloadproject 100-op-1 van Radio 1. Vijfentwintigduizend liedjes uit de Radio 1 top honderd van de Belgische beste nummers
aller tijden werden legaal gedownload. De site ging echter dicht omdat noch Ifpi België noch Sabam wilden toegeven op de auteursrechten. Ze wilden ‘geen internationale precedent scheppen’. Het dispuut
ging over één procent auteursrecht! Natuurlijk, op langer termijn kan die ene procent heel veel geld betekenen. Maar toch is dit een gemiste kans en het versterkt nog eens het imago van de
muziekindustrie als ‘geldwolven’.
Een bijkomende reden om er de stop uit te trekken was de waarmerkbeveiliging van de nummers. De grote platenmaatschappijen zoals Sony en Universal eisten een strengere beveiliging, die zou verhinderen
dat je de songs verder kon kopiëren.
Voorlopig zijn de ‘majors’ blijkbaar nog niet geleerd. Buigen zullen ze op termijn toch moeten, daarvoor is de kopieermentaliteit te ver doorgedrongen.