Zwaar tegenvallend

Van de makers van Resident Evil kwam zo’n twee jaar geleden voor PlayStation 2 een spel uit dat het waard maakte om de console van Sony te kopen. Dit spel heette Devil May Cry en vertelde het verhaal over demonenjager Dante. Dante was een afstammeling van de Goede en Sterke demonenridder Sparda en nam het op tegen de krachten van het kwaad. Het spel was spectaculair, stoer en mooi tegelijk. Nu is dan eindelijk de opvolger daar.

De legende gaat verderΣ Althans, zo wil de intro van het eerste level van Devil May Cry 2 ons doen geloven. Dit is echter de enige hint met betrekking tot de verhaallijn van het spel. Voor de rest gaat Devil May Cry 2 eigenlijk nergens over. Je speelt als Dante of als een roodharige dame in een strak pak genaamd Lucia en schopt vervolgens een hoop demonen-aars. Dat is het wel zo’n beetje. Tussen de levels door, die net als in deel één ‘missies’ genoemd worden, krijg je filmpjes te zien die het verhaal verder vertellen. Deze filmpjes beperken zich echter tot het extreme ‘Johnny Bravo’ macho gedrag van Dante. Tot zover het verhaal. Nu was het verhaal van deel één ook wel flinterdun, maar er was tenminste nog een rode lijn die het hele geheel toch net wat aantrekkelijker maakte. De makers van deel twee (wat overigens een ander team is geweest dan de makers van het origineel) vonden een verhaal echter totaal overbodig. Als de rest van het spel maar goed is! HelaasΣ

Stoere macho of Strakke chick?
Devil May Cry 2 bestaat uit twee schijfjes waarvan opgestart kan worden. Bij het ene schijfje speel je Dante, en bij het andere schijfje Lucia. Met beide speel je dezelfde missies met hier en daar een afwijking. Het is uiteindelijk de bedoeling dat je het spel met beide karakters uitspeelt. Eenzelfde situatie hebben we gezien bij het fantastische Resident Evil 2 op de PlayStation. Beide karakters zijn erg mooi geanimeerd en doen in hun houding en bewegingen erg aan ‘The Matrix’ denken. Beide hebben ze natuurlijk hun eigen vaardigheden, maar echt veel verschillen ze van elkaar niet.

Wat ging er fout?
Laten we er niet omheen draaien: Devil May Cry 2 zit gewoon slecht in elkaar. We hebben zelfs het gevoel dat het spel maar voor de helft af is. Enkele voorbeelden. Ten eerste wordt het spel verziekt door hele foute camerastandpunten. De speler heeft bovendien geen invloed op de camera en is dus gedwongen in de stand te spelen zoals die staat. Deze staat echter negen van de tien keer erg veraf van het speelveld zodat je op het scherm een hele kleine Dante ziet. Daarnaast is het erg gemakkelijk de hoofdfiguur ‘kwijt’ te geraken, omdat de camera het niet nodig vindt achter het karakter aan te gaan als deze bijvoorbeeld achter een muurtje verdwijnt. Ook zijn er in bepaalde levels geheime deuren te vinden. Zelfs als je ze volgens het filmpje gevonden hebt, mag je daarna nog flink gaan zoeken. De camera geeft namelijk niks prijs. Erg vervelend. De levels zijn wel een stuk groter geworden, maar door de slechte camerastandpunten wil je nog wel eens de weg kwijtraken. Gelukkig kan binnen het spel een kaart opgeroepen worden maar die blijkt echter volkomen zinloos. De kaart is namelijk een schematische vlek die opgedeeld is in meestal drie vlakken. Het vlak waar je in zit knippert. Alle vlakken zijn in één kleur en hebben voor de rest geen enkele detaillering. Je hebt er met andere woorden helemaal niets aan.

Helaas is dat nog niet alles. Het spel bevat natuurlijk ook hordes vijanden die je op je weg moet vernietigen. De oorsprong van die vijanden in deel één was nog logisch, maar de logica in deel twee ontbreekt volledig. Vijanden zijn er, en je moet ze afschietenΣ Nu is demonen en monsters kapot maken in Devil May Cry altijd erg leuk geweest, dus met volle zin gingen we hakken en schieten. Maar de monsters wilden maar niet in beeld verschijnen. Ze schieten wel op je en zijn wel vervelend, maar ze doen het allemaal buiten het scherm. Je bent dus continue op vijanden buiten je scherm aan het schieten! Zo kun je natuurlijk niet zien hoe heftig je demonen in de pan hakt. Bah!
En alsof dat nog niet erg genoeg is, zijn er zelfs situaties waarin de camera letterlijk uit zijn neus eet. Je valt met je karakter bijvoorbeeld in een put met monsters, en de camera staat vrolijk gericht op de grond vlak naast de put. Je mag dan met monsters gaan vechten afgaand op de geluiden die je hoort. Knullig, hoor, heren programmeurs!

En dan nu de goede punten
Er zijn ook nog wel een paar goeie puntjes op te noemen van het spel, ook al zijn het er maar weinig. Zoals we eerder al zeiden, zijn de levels een stuk groter geworden in vergelijking met deel één. De speelbare karakters zijn werkelijk een genot om naar te kijken. Ze kunnen zelfs twee kanten tegelijk opschieten in de meest stoere houdingen. Hierdoor krijg je ook echt het ‘Devil May Cry’ gevoel. Dat gevoel hebben de programmeurs, ondanks de vele fouten in het spel, dus weten vast te houden.