Een neologisme dat vermoedelijk binnenkort wél in het woordenboek zal staan is “sms’en”. Het versturen van korte berichtjes via mobiele telefoons werd immers een onverwacht succes. De
telefoonmaatschappijen verwachtten alles van wap en weinig van sms. De eerste technologie was op de consument gericht, terwijl de tweede vooral zakelijk zou worden gebruikt. In de praktijk pakte het helemaal anders uit. De aanbieders van mobiele telefonie verdienen nu méér geld aan het sms-gebeuren (nog een neologisme?) dan aan het gesproken mobiele telefoonverkeer. De jeugd is gek van korte berichtjes. De sms-rage (neologisme!) steekt nu ook ouders en grootouders aan.
Overbelast
Nieuwjaar 2003 stond in het teken van overbelaste gsm-netwerken omwille van de vijftien miljoen sms’jes (weer een neologisme) die de klanten van de drie gsm-operatoren rondstuurden. Proximus zag zich door de problemen zelfs genoodzaakt om de sms’jes die werden verstuurd tijdens oudejaarsnacht niet aan te rekenen. De gratis sms’jes zullen de gsm-operator van Belgacom bijna 1 miljoen euro kosten! Een sms-berichtje is maximaal 160 tekens lang en kost 0,15 eurocent. Oudejaarsnacht leverde de Belgische gsm-operatoren dus een omzet op van ruwweg 2,25 miljoen euro. Als je maandelijks vijfhonderd korte berichtjes verstuurt (niet uitzonderlijk bij sommige jongeren) dan kost je dat al gauw 75 euro. Jongeren die deelnemen aan sms-chats betalen tot 0,50 euro per berichtje. De vijfhonderd berichten van daarstraks kosten dan 250 euro. Deze forse opbrengst wordt verdeeld tussen de gsm-operatoren (die het leeuwendeel opstrijken) en de organisator van de sms-chat (meestal televisiezenders die zich op jongeren richten). Sms-jes worden gebruikt voor meer dan berichtjes alleen. Je kunt er nu ook mee betalen, aan spelletjes deelnemen of zelfs gokken. Dat alles kost natuurlijk nog flink méér.
Brieven
Waarom zijn jongeren bereid zoveel geld te betalen voor een simpele en erg beperkte manier van communiceren? Een niet-prioritaire brief kost 41 eurocent. Je kunt er 50 gram papier in kwijt, dus
ongeveer negen A4’tjes. Op één A4’tje kun je aan elke kant met gemak vierduizend tekens kwijt. Voor 41 eurocent kun je dus 72.000 tekens of ongeveer twaalfduizend woorden versturen. Sms’jes zijn
duidelijk niet de meest kosteffectieve manier om informatie uit te wisselen, zelfs niet bij benadering. Ze zijn ook minder zeker: je hebt, in tegenstelling tot met een brief, geen enkele garantie dat je sms’je ook bij de geadresseerde aankomt.
Van waar komt dan het succes? Een sms’je is natuurlijk veel directer dan een brief, hoewel het soms toch enkele uren kan duren eer een kort berichtje op de bestemming arriveert. Kort en krachtig heeft ook zo zijn voordelen, vooral als je niet veel (zinnigs) te vertellen hebt. Je moet met je mobieltje (statussymbool voor de jeugd bij uitstek) toch iets doen. Telefoneren is duurder dan sms’en, dus is de keuze gauw gemaakt. Elk kort berichtje verdient een antwoord en zo gaat de sneeuwbal aan het rollen. De rekening komt pas op het einde van de maand en wordt, als hij niet té overdreven is, betaald door de ouders. Sms’jes kosten véél geld maar ze kosten vooral onzichtbaar geld. Door een of andere psychologische knik in ons apenbrein vinden we het niet erg om 15 of 50 eurocent voor een kort berichtje te betalen, maar we staan we op onze achterste poten als we 49 eurocent voor een prioritaire brief moeten neertellen.
Belasting op domheid
Je zou sms’jes (en vooral sms-chat) ook kunnen beschouwen als een nieuw soort belasting op domheid. Mijn kinderen hebben geen gsm en zijn ondertussen over de teleurstelling heen. Hun street
credibility heeft er uiteindelijk toch niet onder geleden. Ze e-mailen en gebruiken instant messaging: véél goedkoper. Brieven zie ik ze echter nog niet versturen. En ik? Ik stuur zelden een sms.
Stuur u er mij alstublieft ook geen?
\” Ze zijn ook minder zeker: je hebt, in tegenstelling tot met een brief, geen enkele garantie dat je sms\’je ook bij de geadresseerde aankomt. \” Hmm..Ik weet wel zeker van niet met die PTT van tegenwoordig..(TPG)
OK, maar een gsm heb je altijd bij je, waar je ook bent. Mailen of chatten kan enkel maar van PC tot PC en dan moet je nog een internetverbinding hebben ook (ook niet evident in de wagen, in de tuin of ergens anders op de wereldbol).
Hans, ik zeg niet dat sms helemaal nutteloos is, maar dat het te duur is voor wat de meeste (jongeren) het gebruiken. Het voorbeeld dat jij aanhaalt is natuurlijk een goede toepassing (hoewel e-mail of instant messaging nog goedkoper zouden zijn indien de andere kant over een internetverbinding beschikt).
2 roadrunner : heel die overbodige discussie over het nut van SMS en het besluit van de schrijver dat hij geen SMS wenst te sturen of te ontvangen of de kost in vgl met een brief. Mijn vrouw zit momenteel in Z-Afrika. Ik zie mij al een brief sturen! Prior of niet, tegen dat die brief aankomt is ze al héél lang terug.
2hans: ik kan even niet volgen: achterop hinken?
Sommige mensen hinken altijd een paar jaar achterop en moeten hun frustratie daarover kwijt odvv het publiceren van overbodige columns.
Voor zo’n hoge prijs zou er inderdaad iets meer garantie ingebouwd mogen zijn.
Binnen hetzelfde netwerk zou het verzenden snel moeten gebeuren maar tussen twee netwerken kan het lang duren. Hoewel je inderdaad in je toestel kunt aangeven dat je een ontvangstbevestiging wilt krijgen, betekent dit nog niet dat elke sms gegarandeerd wordt afgeleverd: mislukt het, dan krijg je gewoon geen ontvangstbevestiging. Maar goed, de kern van betoog gaat natuurlijk over de belachelijk hoge prijs van het sms-gebeuren.
Van waar haal je de informatie dat een sms dikwijls uren onderweg is. Als ik sms, gaat mijn bericht quasi ogenblikkelijk in de inbox van mijn correspondent, nog nooit problemen met gehad. Ook krijg ik een melding dat mij bericht is afgeleverd of niet, dus ik heb meer zekerheid dan met een prioritaire brief want die is in veel gevallen niet op tijd en ik heb er al enkele gehad die verlotren zijn gegaan.
Leve sms! 😉
Reacties zijn gesloten.