Van nul naar honderd in een zucht

De Need for Speed (NFS) reeks kan bogen op een lange en succesvolle maar enigszins verwarrende carrière. In tegenstelling tot wat de titel doet vermoeden, is dit niet de tweede maar reeds de zesde telg van de Electronic Arts racesimulator.

Voor wie, net zoals ik, de tel kwijt is: het begon in december 1994 met Need For Speed, gevolgd door NFS II in april 1997. Daarna kwamen NFS III: Hot Pursuit (oktober 1998), NFS IV: High Stakes (maart 1999) en NFS V: Porche Unleashed (september 2000). En sinds november 2002 ligt de zesde Need for Speed in de rekken met als bijnaam Hot Pursuit II. De pc-versie (hier besproken) is een overzetting van de Xbox en GameCube versies, door EA Seattle, een filiaal van Electronic Arts. Jammer dat EA niet gekozen heeft voor een overzetting van de grafisch veel betere en meer spectaculaire PlayStation 2 versie die ontwikkeld werd door Black Box.

Racesimulator of Science Fiction?
Need for Speed VI: Hot Pursuit II is geen echte racesimulator, daarvoor is het gehalte aan realisme en de gehoorzaamheid aan fundamentele wetten van de fysica te gering (zeg maar: onbestaande). Het spel is eerder een arcadeachtig afkooksel van een racegame waar het slechts om één ding draait: zo snel mogelijk van punt A naar punt B stormen… de rest is bijzaak. Wie van dit soort hersenloze ontspanning houdt en bovendien kickt op bloedmooie, snelle wagens, zal aan Hot Pursuit II een vette kluif hebben. De graphics zijn zondermeer prachtig, de geluidsondersteuning is quasi perfect en de tot een minimum herleide besturing garandeert een korte en bijzonder vlakke leercurve. In een mum van tijd ben je een echte kampioen op vier wielen. Het spel zelf bestaat uit vijf verschillende onderdelen. Het belangrijkste onderdeel is uiteraard ‘Hot Pursuit’ waarbij je het opneemt tegen een aantal andere wegpiraten om zo snel mogelijk een moeilijk parcours af te leggen, onderwijl proberend om de politie van je lijf te houden. ‘Championship’ is ongeveer hetzelfde, alleen wordt je hier niet lastig gevallen door politie.

Bij ‘Single Challenge’ kun je je eigen race ontwerpen, terwijl ‘Quick Race’ toelaat om snel enkele interessante, voorgeprogrammeerde pistes uit te kiezen om te oefenen. Het aantal parcours is eerder beperkt, maar door een handig trucje heeft EA dit aantal kunstmatig opgedreven. Door elk parcours namelijk te spiegelen en elke variant ook nog eens in twee richtingen te laten gebruiken, heb je in één klap een viervoudige keuze voor dezelfde moeite. De multiplayer-optie tenslotte maakt het mogelijk om via het netwerk of het internet te racen tegen menselijke piloten. Gaandeweg verdien je met je overwinningen gouden, zilveren en bronzen medailles en punten. Met die punten kan je in het verdere spelverloop dan weer bijkomende parcours of nog snellere en exotischer bolides (zoals de Ford Mustang Cobra, Ferrari 360 Spider, Jaguar XKR, Lamborghini Murciélago, Lotus Elise, McLaren F1 LM en de Porche 911 Turbo) ontsluiten.

Teleurstellend realisme
Voor wie echter niet zo weg is van ‘blik op oneindig, verstand op nul’ games, zal met Hot Pursuit II hoogst waarschijnlijk de ontgoocheling van zijn leven in huis halen. Zoals reeds vermeld, lapt Hot Pursuit II alle regels van de aardse fysica aan zijn laars. Een haakse bocht maken tegen 160 kilometer per uur kan nog net niet, maar het scheelt niet veel. Een frontale botsing met een heuse lijnbus tegen nog hogere snelheid resulteert enkel in een enigszins geblutste motorkap. Ramen, banden en de zijkant van het koetswerk zijn niet kapot te krijgen. En zoals we bij het testen door ervaring mochten leren, is de beste manier om een haarspeldbocht in een smal bergwegeltje te nemen door gewoon aan volle snelheid ergens halfweg de bocht tegen de bergwand of de vangrail te smakken… Hot Pursuit II kaatst je wagen simpelweg en zonder schrammetje op het peperdure koetswerk terug in het midden van de baan. Het lijkt meer op biljart dan op racen. Bij het testen betrapten we ons erop dat we na verloop van tijd een geheel eigen rijstijl hadden ontwikkeld, gebaseerd op het moedwillig inrijden op allerlei obstakels, enkel maar om je blitse sportwagen op de juiste koers te houden of precies om die van je tegenstrevers uit die koers te katapulteren. Nodeloos te zeggen dat het na een intens spelletje Hot Pursuit levensgevaarlijk is om in je eigen wagen te stappen voor de wekelijkse boodschappen. Je krijgt dan namelijk de onbedwingbare neiging om dezelfde tactiek toe te passen, helaas niet met hetzelfde resultaat.

Nu we toch aan de klaagmuur staan, kunnen we aan het rijtje onvolmaaktheden ook nog het gebrek aan seizoensvariatie en weersinvloeden toevoegen (zoals sneeuw, ijzel, regen, mist of een laaghangende zon) en het gemis aan nacht- of avondritten. Alles speelt zich nu af in het prachtige, maar na verloop van tijd vervelende, zomerse middagklimaat. Ook de staat van het wegdek heeft zo goed als geen invloed op het rijgedrag en je scheurt net zo gemakkelijk door een haarspeldbocht over een asfaltweg dan over een zandweggetje of losliggend grind. Wie in Need for Speed een verbeterde Colin McRae denkt te vinden, zal op zijn honger blijven zitten.

RoboCops
Is de realiteit bij het racen ver te zoeken, die van de artificiële intelligentie (AI) van de achtervolgende politieagenten is geheel onbestaand en, tussen ons gezegd en gezwegen, ronduit belachelijk. Storm je met je Ferrari, Porche of Lamborghini tegen 210 km per uur een stilstaande patrouillewagen voorbij, dan moet je wel heel erg snel in je achteruitkijkspiegel gluren om diezelfde wagen te zien optrekken, want voor je “automatische versnellingsbak” kunt zeggen, kleeft vadertje wet plots aan je bumper. Blijkbaar accelereren NFS-politiewagens van nul tot 200 km/u in minder dan zes microseconden en is hun maximum snelheid begrensd ergens in de buurt van Warp 10. Waanzin, maar nog niets vergeleken met hun agressieve gedrag. Van zodra de zilveren knoopjes op je hielen zitten proberen ze je namelijk zonder pardon van de baan te rijden door op de achterkant van je auto in te rijden, je zijdelings van de baan te drukken of je voorkant tegen de vangrails te pletten. Daarbij wordt het occasioneel in de prak rijden van onschuldige automobilisten blijkbaar als verantwoord risico aanvaard. Van politiebrutaliteit gesproken! Lukt het één team niet om je op die manier te stoppen dan wordt er versterking ingeroepen zodat je soms door drie, vier supercops in de tang wordt genomen. Brengt ook dat geen zoden aan de dijk, dan worden er politieversperringen opgezet (een aantal wagens dwars over de straat of ‘spike strips’, kettingen met nagels om je banden te doorboren).
Slaag je erin om ook aan deze versperringen te ontkomen, dan wordt het ultieme wapen ingezet: een helikopter die je vanuit de lucht bestookt met een soort brandende napalmbommen die alles waarmee ze in contact komen in lichterlaaie zetten. Wie verzint het?! Ik wil zelfs niet weten welke nieuwsoortige drug de programmeurs bij EA zaten te snuiven toen ze dit bedachten, maar het lijkt mij voldoende sterk om een olifant roze muizen te laten zien. Het toppunt evenwel komt wanneer je ook nog heelhuids aan de helikopter weet te ontsnappen. Over je politiescanner hoor je dan de theatrale stem van de achtervolgende flikken doodleuk zeggen: “This is way to dangerous. I’m ending the pursuit in the interest of public safety.” Public safety? In de achteruitkijkspiegel terugblikkend over de talloze brandende autowrakken vraag ik me toch af welke definitie de EA politie voor ‘public safety’ handhaaft. Gelukkig bestaat in ‘Be the cop’ ook de mogelijkheid om zelf een keer oompje agent te spelen, zodat je de opgekropte frustratie terug kunt kwijtspelen.