Het Swaald van de Samulai

Het hoeven niet altijd een Uzi of een stel granaten te zijn die je nodig hebt om te moorden; met een fijn samuraizwaard kom je ook al een heel eind. Dat is alvast het uitgangspunt van Sword of the Samurai, een game waarin we de oude Oosterse krijgskunst herbeleven op PlayStation 2.

In Bushido Quest, de verhaallijn van de game, treed je aan als groentje om uiteindelijk de beste samuraikrijger te worden. De metalen wapens laten we in het begin voor wat ze zijn. Er moet eerst stevig geoefend worden en dat doe je het best met bamboe in de Dojo, kwestie van niet te vroeg digitale verwondingen op te lopen. Je leert er de verschillende slagen en bewegingen maar de tutorial is erg saai en traag. Het moet overkomen alsof je echt naar een Samuraischool gaat om te trainen. Na elke les moet je zogezegd een dag rusten, waardoor je telkens de tutorial moet verlaten en je opnieuw aanmelden. Dit remt de game enorm af. Zo begin je een beetje morrend aan de eigenlijke game. Eens getraind als zwaardvechter kun je verschillende richtingen uit. Je kunt je aanbieden bij een zogenaamde ‘recruiter’ die je opdrachten bezorgt. Deze gaan van het bevrijden van ontvoerde meisjes tot het beschermen van een konvooi. Je moet bij elke missie minstens een tiental tegenstanders ombrengen. Soms zit er ook een sterkere eindbaas bij. Verder zijn er een aantal tornooien waar je kunt aan deelnemen. Bij het winnen van deze tornooien krijg je nieuwe zwaarden.

Ondanks het aanleren van het uitgebreide aantal moves, kun je in het begin elke tegenstander met steeds dezelfde toetsencombinaties tegen de grond krijgen. Maar vanaf een bepaald moment stijgt het niveau van de tegenstander wel erg snel. Vanaf dan wordt de game nogal technisch: in een apart menu moet je zelf vechtcombinaties in elkaar steken om zo vijanden te snel af te zijn. Na ieder gevecht is het tijd voor de statistieken. Er volgt een opsomming van een aantal parameters zoals snelheid, inzicht, herstel, reputatie, enz. Na elk gewonnen gevecht stijgen deze cijfers. Een echte relatie met verbeterende prestaties heb ik echter niet gemerkt. Naast Bushido Quest kun je in multiplayer nog met twee tegen elkaar vechten en is er een time attack mode, waarin je zo snel mogelijk een aantal tegenstanders moet verslaan.

Graphics en geluid
Een prachtige openingscène van dezelfde kwaliteit als de Final Fantasy X filmpjes doet de grafische verwachtingen van Sword of the Samurai erg hoog oplopen. De graphics blijven doorheen de hele game best mooi. Vooral de decors en achtergronden zien er erg goed uit. Helaas is het allemaal behoorlijk statisch. Je zult dus nergens de kruin van een boom zien bewegen. Zo lijkt het wel alsof je net als weerman Frank De Boosere voor een blauw scherm staat waar dan een mooi landschap uit Photoshop op geprojecteerd wordt. Meestal heb je ook een erg beperkte bewegingsvrijheid. Je zult ook nooit een optie zien om een andere kant uit te gaan of een omgeving te verkennen. Je wordt in één rechte lijn naar de laatste tegenstander gestuwd. Het geluid van Sword of the Samurai is niet echt fantastisch. Er zijn een aantal basisgeluiden, zoals het kletteren van de zwaarden, die telkens opnieuw gebruikt worden. Van de vele dialogen in de game is geen enkele ingesproken door acteurs. Je ziet de teksten over het scherm rollen met daarbij het geluid van een typmachine. Hierdoor is de game een stuk minder levendig.