Mooi maar eentonig

Combat Flight Simulator II, Microsofts tweede poging om met een wat avontuurlijker versie van haar befaamde Flight Simulator greep te krijgen op de markt van oorlogssimulaties, ligt in de rekken. Van de bodem af herschreven, dixit Microsoft. De verwachtingen bij het DiskIdee Testteam zijn dan ook hooggespannen.

De nieuwse versie van Combat Flight Simulater (CFS2) is uitgerust met dezelfde motor als degene die bij Flight Simulator 2000 een jaartje geleden al furore maakte. Prachtig afgewerkte landschappen lijken dan ook gegarandeerd. De ervaring met vorige versie toonde echter duidelijk aan dat het volhouden van een aanvaardbare beeldverversing (frame rate) in een flitsend aktiespel wel even iets meer vergt van de harde en zachte waren dan met een logge 747 een slome bocht rond Zaventem te draaien. Daarom heeft Microsoft bij CFS2 besloten om de frame rate veilig te stellen ten koste van de scenery en wel op een bijzonder slimme manier.

Strijdtoneel
Het nieuwe strijdtoneel situeert zich namelijk rond de eilandengroepen van Japan, de Filippijnen en Nieuw Guinea in de Pacific Ocean. Eindeloze plassen zee dus, met af en toe een klein zandstrandje of een met dichte vegetatie overwoekerd eilandje. Laat dat nou net voor elke zichzelf respecterende grafische kaart poepgemakkelijk zijn om te renderen, zelfs bij een sterke detaillering. Je hoeft maar één vierkante meter zeeoppervlak te berekenen (inclusief stuifwater, golven en schuimkoppen) en duizenden identieke lapjes aan elkaar te plakken et voila… een perfect uitziende oceaan die tegen een bloedstollende frame rate langs je cockpitvenster scheert. Het resultaat mag gezien worden, maar begint na een paar dozijn missies toch behoorlijk op je systeem te werken door het gebrek aan afwisseling.

Tegenstrever
Afgezien van de omgeving is de grootste verandering die CFS2 brengt ten opzichte van zijn voorganger een nieuwe tegenstrever en de bijhorende vliegende tuigen. In plaats van Duits spreken de slechteriken nu Japans en de swastika’s op de vleugels hebben plaats moeten ruimen voor de rode cirkel van Japan’s ondergaande zon. Het was ons aanvankelijk een raadsel waarom bij het opstarten van een missie naast de Amerikaanse en de Japanse ook de Britse en Duitse luchtmacht in het keuzelijstje pronkte, hoewel geen van beide laatste kon geselecteerd worden voor aktieve dienst. Breek er de hersenen niet langer over, dit is enkel voor de gelukkigen die ook een exemplaar van de eerste versie van Combat Flight Simulator bezitten. Zij kunnen namelijk de opdrachten en vliegtuigen van CFS1 importeren en blijven gebruiken. Wie dus al tijden met de onbedwingbare neiging zit verveeld om de geschiedenis te herschrijven en de Duitsers de aanval op Pearl Harbor dunnetjes te laten overdoen (en dit keer de Amerikanen te laten winnen)… grijp deze kans.

Eindelijk… vliegdekschepen!
De nieuwe vliegtuigen die CFS2 in het strijdgewoel werpt zijn echte WOII klassiekers. Aan de Amerikaanse zijde kan je achter de stuurknuppel kruipen van de beruchte F4F-3 Wildcat, F6F-3 Hellcat, F4U-1A Corsair of de P-38F Lightning. Bij de Japanse luchtmacht kan je zelf plaatsnemen in de cockpit van de vermaarde A6M2 Zero en de vernieuwde versie hiervan, de A6M5 Zero of de NiK2 George. Daarnaast zijn er nog een dozijn nieuwe vliegtuigen die je in het strijdgewoel kan tegenkomen maar niet zelf kunt bevliegen. Zij worden gestuurd door de artificiële intelligentie die in CFS2 zit ingebouwd en die ten opzichte van zijn voorganger een stuk slimmer geworden is. Voorbeelden hiervan zijn de Nakajima Ki-43 en B5N2, de Douglas TBD-1 Devastator, de Douglas SBD-2 Dauntless, Grumman Avenger en de Mitsubishi “Betty”. Je bewapening bestaat meestal uit machinegeweren, boordkanonnen en soms primitieve raketten en kleine bommen. Wanneer je in formatie vliegt kan je met je squadrongenoten communiceren, hoewel dit voorlopig beperkt blijft tot het geven van één van de vier mogelijke opdrachten (aanvallen, opsplitsen, verzamelen en help me). Leuk is ook de toevoeging van missies die vertrekken vanaf of eindigen op een vliegdekschip. Vooral het eigenhandig landen op het op en neer deinende en stampende dek, vooral bij nacht, blijkt een stuk moeilijker dan het uit de lucht maaien van een half dozijn door de wol geverfde tegenstrevers. Ik begin dan ook stilaan te begrijpen waarom nogal wat Amerikanen er de voorkeur aan gaven hun kist bij terugkeer naast het dek van hun drijvende thuisbasis te parkeren en de laatste metertjes zwemmend af te leggen. Om je bij te staan bij dergelijke deklandingen heeft CFS2 een heuse landing signal officer (LSO) voorzien, die doormiddel van vlagsignalen aangeeft hoe beroerd je aanvliegmanoeuver is.

Schermutselingen
Ten opzichte van de vorige versie heeft Microsoft beslist extra inspanningen geleverd om de schade, opgelopen tijdens de schermutselingen in de lucht, zo waarheidsgetrouw weer te geven. Explosies zien er echter uit, de gebogen kogelbanen die je spoorzoekers trekken zijn duidelijk zichtbaar in hun zoektocht naar vijandelijk metaal en de fontijntjes van zand of water wanneer je kogelregen inslaat in de grond of het zeewater vlak naast je doelwit lijken zo weggelopen uit een oorlogsdocumentaire. Een belangrijke kritiek die we desondanks hebben op CFS2 is dat de schade die je zelf oploopt altijd beperkt blijft tot de buitenkant van je vliegtuig… geen kogelgaten in je cockpitvenster met bijhorend gegier van de wind, geen kapotgeschoten instrumenten in je dashboard, geen olie die uit de lekkende leidingen je ramen besmeurt en je zicht belemmert. Niets van dit alles. Enkel een serie kogelgaten in vleugels, romp of staart, een occasioneel brandje of een rooksliert. Soms breekt zelfs op spectaculaire wijze een stuk van je vliegtuig af (een vleugel, de staart of zelfs de motor). Maar vanuit je cockpit (en dus het normale spelverloop) merk je daar zo goed als niks van… je bent verplicht om met de optie “external view” je vliegtuig als een soort engelbewaarder van buitenaf te bekijken om al dit fraais in ogenschouw te nemen. Niet echt praktisch en bezwaarlijk realistisch te noemen.

Buck Danny gooit roet in het eten
CFS2 introduceert een nieuwe aanpak van de campagnes en missies die het spel moeten drijven. Er zit ten opzichte van de voorganger meer willekeur en afwisseling in. Elke missie kan bovendien een aantal triggers bevatten die afhankelijk van je voorgaande prestaties het verdere verloop bepalen. De campagnes zijn nog altijd niet echt dynamisch, maar bevatten wel voldoende uitsplitsing (branching) om het verloop in belangrijke mate te laten afhangen van je verwezenlijkingen. Een belangrijke toevoeging aan CFS2 op dit vlak is de meegeleverde campagne-editor. Hiermee kan iedere would-be strateeg zijn eigen veldslagen creëren en zijn eigen missies ontwerpen. De mogelijkheden die deze editor biedt zijn meer dan voldoende om de meest veeleisende spelfanaat uren bezig te houden. De meegeleverde campagnes bij CFS2 zijn trouwens door het Microsoft team met dezelfde editor ontworpen. Voordeel van deze open aanpak, die de hele generatie van Flight Simulator producten al enkele jaren karakteriseert, is dat je CFS2 gemakkelijk kunt uitbreiden met extra opties (vliegtuigen, missies, campagnes, …) die je gratis via het internet kunt binnenhalen (bv. op http://www.combatfs.com, opent nieuw venster).

Multiplayer
Net zoals bij de vorige versie is het met CFS2 ook mogelijk om met meerdere spelers tegelijk tegen elkaar of samen met elkaar te vliegen. Zoals van een firma als Microsoft verwacht mag worden is deze multi-player mogelijkheid zeer solide en makkelijk bruikbaar uitgebouwd. Samenspelen is mogelijk via een directe kabelverbinding, een modemverbinding, het eigen netwerk en ook via het internet door gebruik te maken van Microsofts speciaal voor deze doeleinden opgerichte MSN Gaming Zone.

Tegenvallend
Hetgeen ons in CFS2 echter het meest tegenviel en na een tijdje zelfs regelrecht begon te storen, is de kinderachtige aanpassing aan de interface. Waar de vorige versie nog beroep deed op unieke foto’s en authentiek beeldmateriaal om de dode periodes tussen de verschillende missies op te fleuren en wat bij te dragen aan de educatieve waarde van het programma, steunt CFS2 volledig op cartoons en karikaturale prentjes. Voor een simulator die tot op heden het realisme zo hoog in het vaandel koesterde, begrijpen we deze plotse ommekeer absoluut niet. Niets is zo pertinent dodelijk voor het echtheidsgevoel dat tijdens de bloedstollende missies door de bijna fotorealistische beelden gewekt wordt als bij thuiskomst een schouderklopje te krijgen van een Buck Danny-achtige cartoonfiguur die je met een platte one-liner feliciteert. “Well done, ol’ chap… you really kicked some ass today!” Ik ben er, na mijn eerste missie, twee weken niet goed van geweest.