Bij de vrijgave van 21 jarenlang geblokkeerde Belgische domeinnamen gebeurden enkele ’toevalligheden’ die ruiken naar gesjoemel.
Eenentwintig algemene Belgische domeinnamen bleven jarenlang geblokkeerd omwille van een juridisch conflict. In juli kondigde DNS BE aan dat deze domeinnamen op 1 september "omstreeks 13.30 uur"
vrij zouden komen voor registratie. Het betrof allemaal namen die voor sommigen waardevol zijn, maar die te algemeen zijn om ze als merknaam te claimen. Om een aantal van dergelijke namen (mp3,
startpagina) werden in het verleden in andere domeinen (com, nl) grote sommen geld betaald.
Geen veiling
In plaats van een openbare veiling te organiseren, koos DNS BE er echter voor om de namen in het normale registratiesysteem te plaatsen. Geïnteresseerden dienden zich dus tot een door DNS BE
aangeduide agent te richten om een of meer van deze namen te kunnen kopen. De beste strategie was om zaken te doen met meerdere agenten, want in plaats van een veiling organiseerde DNS BE de facto een
loterij.
Een agent (die anoniem zal blijven) legde mij uit hoe een en ander in zijn werk gaat. Tot 1 september "omstreeks 13.30 uur" stonden de betwiste domeinnamen in quarantaine. Domeinen in quarantaine
krijgen een specifieke code mee in de dns-servers van DNS BE. Pas wanneer die code verdwijnt, wanneer de quarantaine met andere woorden is opgeheven, kan een agent de naam registreren. Het
registratieproces gebeurt natuurlijk volautomatisch. Eén programma checkt constant de dns-servers om te zien wanneer een gewenst domein vrijkomt. Zodra dit het geval is, probeert een ander programma
de naam te registreren. Om te vermijden dat de registratieservers door een overvloed van aanvragen blokkeren, voerde DNS BE een beperking in op het aantal registratieaanvragen per tijdsegment.
Bovendien wordt in elk tijdsegment slechts één aanvraag in overweging genomen; de registratiecomputer gooit alle andere aanvragen weg. In de praktijk organiseert DNS BE dus een soort elektronische
loterij, waarbij agenten nooit zeker kunnen zijn dat ze een veelgevraagd domein te pakken krijgen. Agenten die slimme registratieprogramma’s schrijven en over snelle internetverbindingen en dito
servers beschikken, hebben natuurlijk een streepje voor. Zij kunnen sneller en meer aanvragen doen dan hun concurrenten en verhogen dus hun kansen op het verkrijgen van een pas vrijgegeven domeinnaam.
Statistiek
Het is geen perfect systeem, maar wellicht het eerlijkste, indien je er – om wat voor reden dan ook – voor kiest geen veiling te organiseren. Aangezien België honderden agenten telt, zou je
statistisch verwachten dat de vrijgegeven domeinnamen netjes verdeeld werden over een representatief staal van agenten. Maar wat wil het "toeval"? Van de eenentwintig Belgische domeinnamen werden er
maar liefst zeventien (81%) geregistreerd door slechts drie agenten. Eén bedrijf, Arta nv (Jabbeke), slaagde er zelfs in om tien van deze namen te pakken te krijgen! Netnation Europe (Rotterdam) kon
er vier registreren en BeSite bvba (Leuven) kaapte er drie weg.
Van twee dingen één. Of de loterij verliep niet eerlijk en deze drie bedrijven vonden een "gat" in het systeem. Of er is méér aan de hand en deze drie bedrijven vonden nog een ander, typisch
"Belgisch" achterdeurtje. Het is aan DNS BE om te bewijzen dat deze loterij eerlijk verliep. Blijft die verklaring uit, dan lijkt het mij niet meer dan normaal dat een onderzoeksrechter een en ander
eens tegen het licht houdt.
De gedragscode voor agenten bepaalt trouwens dat een "agent … geen ‘voorraad’ domeinnamen (zal) aanleggen om vervolgens de klant onder druk te kunnen zetten om de domeinnaam van zijn keuze bij hem aan
te vragen tegen mogelijks exorbitante tarieven". Ook dat wordt beter een keer gecontroleerd. Arta nv, de grootste slokop, ondertekende de gedragscode overigens niet.
