De digitale kloof tussen stad en platteland wordt in de hand gewerkt door economische oorzaken. In landelijke streken met weinig populatie, zoals Lancashire in het noordwesten van Engeland, zien telecombedrijven geen rendabiliteit in een snel breedbandnetwerk omdat de kosten voor het aanleggen ervan te hoog zijn. Met de hulp van enkele andere boeren uit de buurt besloot Christine Conder de zaak in eigen handen te nemen.
Ze richtten B4RN op wat je uitspreekt als “barn” (schuur) en wat staat voor Broadband for the Rural North. In twee dagen tijd legden ze een eerste glasvezelkabel van 1,2 km aan met bestaand materiaal, waarbij ze zelf de nodige sleuven groeven vertrekkend van het dichtstbijzijnde netwerk. Ze hielpen vervolgens ook anderen in hun buurt aan een snelle internetverbinding en breidden hun activiteiten naar andere gemeenten uit. Voor de nodige financiële middelen geven ze onder meer aandelen van B4RN uit waar zowel bewoners als bedrijven op kunnen intekenen.
Inmiddels heeft B4RN er voor gezorgd dat heel wat inwoners van Lancashire voor 30 pond per maand (ongeveer 37,50 euro) over een snelle internetverbinding van 1000 megabit per seconde beschikken, wat heel wat sneller is dan die van veel stedelingen waar de traditionele telecombedrijven actief zijn. De snelheid ligt ook vijfhonderd keer hoger dan de richtlijnen van de Britse regering voor 2015.
Het hele project toont aan dat waar je ook woont, snelle breedbandverbindingen onmisbaar worden, ook al willen of kunnen telecombedrijven hierin niet investeren. In een recent blogbericht verwoordt Eurocommissaris Neelie Kroes het zo: “It’s not the investment in ultra-fast broadband that’s a risk: it’s outdated business models.”
