Snoepgoed voor het oog

0
43

Het creatieve brein achter de Mortal Kombat reeks, John Tobias, brengt ons met Tao Feng een nieuwe beat ‘em up met oogverblindende visuele effecten. Maar volstaat dit om succes te oogsten? Diskidee stapt in de ring en gaat op de vuist met een resem ‘aantrekkelijke’ tegenstanders.
taofeng1
Anno 2003 hebben we al talloze vechtgames de revue zien passeren. Elk met zijn eigen sterke en zwakke punten, verschillende gradaties van ernst (zie ook KungFu Chaos) en aandachtscurven. Klassieke vechtspellen zoals StreetFighter, Tekken en Virtua Fighter blijven door de jaren heen hun kracht behouden. Vaak zijn dit de games die naast adequate graphics ook een verslavende gameplay bezitten. De andere spellen raken in vergetelheid doordat een zwakke schakel de algehele speelbaarheid van het spel naar beneden haalt. Hierbij kun je denken aan een slechte besturing, verwarrende camerahoeken, te weinig karakters/bewegingen of tegenstanders met de artificiële intelligentie van een raap. Er zijn veel aspecten die een (vecht)spel naar beneden kunnen halen. Als ontwikkelaar van moderne video-games is het dus cruciaal dat al deze aspecten een evenredige mate van kwaliteit bezitten. En precies dat, is waar het nogal eens ontbreekt bij Tao Feng: Fist of the Lotus.



Flitsende graphics kenmerken Tao Feng

Verhaallijn
Bij vechtspellen is het verhaal, in feite de reden waarom je de tegenstander in elkaar mag meppen, vaak ondergeschikt aan de ruwe actie. En Tao Feng vormt hierop geen uitzondering. Ergens in Metro China, dat overigens ligt in Noord Amerika, leven twee sektes. The Pale Lotus sekte heeft goede bedoelingen en streeft naar orde en gerechtigheid. De andere sekte noemt zichzelf The Black Mantis en is op zoek naar geweld en chaos. Nu blijkt dat er een stuk steen is waarmee volgens een legende onsterfelijkheid bekomen kan worden. De zwarte sekte heeft reeds een helft van deze steen in handen en is op zoek naar de andere helft. De bleke sekte wil dit natuurlijk voorkomen en is daarom op zoek naar een confrontatie. Je merkt het, het verhaal is zo ‘goed’ dat je je bijna zou gaan afvragen of die Pale Lotus bende nou wel echt zo vredelievend is. Maar ach, wie heeft er nou behoefte aan pacifisme in een vechtspel?

Tao Feng: Fist of the Lotus bezit een modus genaamd Quest mode. Hierin is het de bedoeling om zes karakters in de grond te stampen en zo telkens een stukje van het stenen tablet terug te krijgen (blijkbaar bestaat het tablet dan toch uit meer dan twee stukken). Bij aanvang van een gevecht krijg je informatie over de specifieke vechtersbaas en wat nou eigenlijk de reden is van deze confrontatie. Al met al zijn de pogingen om rond de vechtscènes een realistisch verhaal neer te zetten, helaas vrij bedroevend. Gelukkig geldt dat voor alle vechtspellen.



Kijk mama, zonder handen!

Graphics en Geluid
Wat door de marketingmensen van Tao Feng naar voren wordt geschoven als een sterk punt, zijn de graphics. En terecht, want Tao Feng laat je kwijlklieren overuren draaien! De karakters en omgevingen zijn schitterend uitgewerkt en worden zeer gedetailleerd weergegeven. De karakters lijden zichtbaar onder de schoppen en klappen die ze krijgen en alle objectien in een level zijn stuk te maken. Zo is er een level waar je binnenin een museum moet gaan knokken en tja, dan gaat er wel eens wat Ming-dynastie aardewerk tegen de muur. Overigens gaat deze detaillering niet ten koste van de laadtijd tussen de levels, deze bedraagt ongeveer tien seconden. Nog net te doen dus. Een klein minpuntje is dat de camera soms zeer rare sprongen maakt, zelfs een draai van 180 graden is niet uitzonderlijk. Net als de verhaallijn een ondergeschikte rol speelt bij veel vechtspellen, geldt dit ook vaak voor het geluid. En ook hier laat Tao Feng wat te wensen over. Terwijl we compleet in een oosterse vechtsfeer belanden, horen we heavy metal muziek. Niet echt een goede combinatie, maar we hebben tenminste muziek. De stemmen van de karakters (voice acting) zijn leuk gedaan, maar niet echt bijzonder. Het valt niet op dat ze goed zijn, maar ook niet dat ze slecht zijn.



Zeg maar dag met het handje (en armpje).

Gameplay
De gameplay van Tao Feng biedt weinig innoverende nieuwe ideeën of originele spelelementen. Een speler heeft een balk met beperkte levensenergie en bij elke klap of schop, gaat hier een stuk vanaf. Niets nieuws onder de zon. Wel interessant is de knockdown optie. Hierbij blijft de levensbalk van de overwinnaar op hetzelfde niveau wanneer de tegenstander op de grond ligt. Deze laatste staat dan op met een volle levensbalk terwijl de superieure vechter zijn competenties mag laten zien met een aangetaste levensbalk.
Zoals vele andere vechtspellen bezit een karakter ook een aantal speciale bewegingen, in Tao Feng heten deze Chi Attacks. Deze Chi Attacks kun je verdienen door een tegenstander succesvol (fysiek en verbaal) aan te vallen. Is de Chi Attack eenmaal op volle sterkte, dan valt deze niet meer af te wenden door de ontvanger. Elk karakter heeft drie verschillende Chi Attacks die ook nog eens gebruikt kunnen worden om beschadigde lichaamsdelen weer op te lappen.


Te huur gevraagd: plastisch chirurg

Conclusie
Tao Feng brengt eigenlijk hetzelfde als we altijd al gezien hebben in vele andere vechtspellen, maar dan in een ander jasje. De graphics zijn een lust voor het oog en de gameplay is net aantrekkelijk genoeg om de aandacht er wat langer bij te houden. Wie echter op zoek is naar een goed en diepgaand verhaal tussen de vechtscènes kan misschien beter op zoek gaan naar een ander spel.

Officiële site van het spel: www.xbox.com/taofeng
Ontwikkelaar: Studio Gigante
Uitgever: Microsoft
Adviesprijs
59,90 euro (incl. BTW)
Systeemvereisten
Xbox spelconsole
Vorig artikelNotebook vervangt desktop
Volgend artikelHet einde van de computer