Omaha zien en sterven…

De adrenaline raast door je bloed. Je hart klopt als een bezetene en maakt het richten extreem moeilijk. Toch blijf je kalm wachten tot het profiel van de nabijstormende Stuka bijna het hele dradenkruis van je Oerlikon-luchtdoelgeschut vult. Dan haal je de trekker over en het bloedstollende pom-pom-pom ritme van het vierloopskanon jaagt een dodelijke stroom kokend lood over heldere, gebogen lichtsporen richting vijand. Met elk salvo stuur je een deel van je opgekropte angst en haat mee en met voldoening zie je de projectielen doel treffen, gaten boren in de romp van de Stuka, stukken uit de vleugels bijten. Met een zucht van verlichting gesp je jezelf uit het harnas van het luchtdoelgeschut en gooi je het vertrouwde gewicht van je snipergeweer over de schouder. “Tijd voor wat echte actie” grinnik je en je haast je aan boord van het landingsvaartuig dat ongeduldig grommend zwarte rookwolken zit te blazen aan de bakboordzijde van de HMS Prince of Wales.

Nauwelijks heeft het landingsvaartuig zich losgemaakt om de ruwe zee te trotseren in zijn tocht naar het zandstrand, een paar honderd meter verderop, of de kanonnen van de Prince beginnen bulderend hun dekkingsvuur in de flanken van de Duitse verdediging te pompen. Bijna simultaan komt het antwoord van het Duitse 120mm geschut en hoge fonteinen zeewater rijzen links en rechts van de LCV op. “Omaha beach” zucht een sproeterige GI naast je, het klinkt bijna als een vloek. Dan strandt het landingsvaartuig en de voorste klep valt open. Je stormt naar buiten en duikt in een oude, half met zeewater gevulde granaattrechter. Vanuit je ooghoeken zie je nog net hoe de sproeterige GI doormidden wordt gesneden door vijandig mitrailleurvuur. Je volgt instinctief de kogelbaan tot de smalle opening in de bunker, bovenaan de zandheuvels. Je schoudert je snipergeweer en stelt de telescoop in. In een flits zie je een Duitse helm net even over de rand van de opening verschijnen, maar een flits is al wat je nodig hebt. Het geweer schokt tegen je schouder en het mitrailleurvuur zwijgt. Een korte sprint brengt je tot aan de muur van de bunker. Twee granaten in de spleet en de doortocht is blijvend veilig. Je wenkt je makkers en samen storm je het bunkercomplex binnen. Nog eens twee granaten in een hogerop gelegen bunker en één van de 120mm kanonnen wordt definitief het zwijgen opgelegd. Het door meters dik beton gedempte dreunen van granaatexplosies een eindje verderop vertellen je dat het bravo-team de andere kanonnen op eenzelfde behandeling heeft vergast. “Red One voor Red Dog. Fase één compleet” schreeuw je in de radio en zonder de bevestiging van het hoofdkwartier af te wachten, ren je verder. Een verlaten Tiger tank staat net buiten het bunkercomplex uitnodigend te wachten. Zonder een seconde te aarzelen klim je aan boord en duik je achter de besturing, de fluitende kogels die de Duitse commando’s vanuit een hogergelegen versterkte vesting op je afsturen negerend. Grommend komt de motor van de Tiger tot leven. Vastberaden stuur je de tank in de richting van de vesting, salvo na salvo verwoestend lood en explosieven afvurend. Victory is ours!

Bovenstaand scenario lijkt van een goedkope Jean Claude Vandamme-film, maar al dat en nog veel meer wordt mogelijk met Battlefield 1942. Zoals de naam al doet vermoeden is Battlefield 1942 een Wereldoorlog II simulatie die je in één van de vier oorlogstheaters (West-Europa, Oost-Europa, Noord-Afrika of de Pacific) plaatst in het uniform van één van de troepen van de geallieerden of de asmogendheden (Amerikanen, Britten, Duitsers, Russen of Jappen). Elk van deze oorlogszones bevat vier mappen met als thema één van de grote evenementen van WOII. Zo kun je Rommel in het zand laten bijten in de veldslag rond Tobruk of El Alamein, de strijd aanbinden met de Japanese vloot in Midway of Guadalcanal of “Nuts” zeggen tegen de Duitse overmacht in de “Battle of the Bulge”…als je tenminste voorbij Omaha Beach weet te geraken.

Teamspirit
De aanpak van Battlefield 1942 is op zijn zachtst uitgedrukt opvallend te noemen. Het spel focust zich voor één keer niet op grafische hoogstandjes, adembenemende visuele effecten, sublieme geluidsondersteuning of doorgedreven realisme. Hoewel de audio-visuele aspecten zeker bevredigend zijn, moet BF1942 op dit vlak zwaar onderdoen voor soortgelijke spelen als Medal of Honor, Return to Castle Wolfenstein of Operation Flashpoint. Nee, de nadruk ligt hier op team-play in een eenvoudig te bedienen omgeving die toch voldoende afwisseling en mogelijkheden biedt. BF1942 is dan ook een multiplayerspel bij uitstek. Via je eigen thuisnetwerk of via het internet kunnen tot 64 spelers tegelijk aan één gevecht deelnemen. En er zijn meer dan voldoende servers actief om eenieder een geschikte keuze uit de Conquest, Co-Op, Death Match of Capture The Flag scenario’s te bieden.

In BF1942 zul je het merendeel van de tijd te voet door het landschap struinen, al dan niet lopend, kruipend of sluipend. Wanneer je snel van de ene plaats naar de andere moet, vind je in BF1942 een waar arsenaal aan voertuigen waarmee je je op het land, in de lucht en over of zelfs onder het water kunt verplaatsen. Een uitgebreid gamma aan tanks, jeeps en vrachtwagens garandeert je mobiliteit op het land. De meeste voertuigen bieden plaats aan meer dan één persoon. Zo past in een tank naast de onvermijdelijke chauffeur/kanonnier ook een schutter die de mitrailleur boven op de koepel voor zijn rekening kan nemen. De M3 half-track vervoert zelfs een hele gevechtseenheid in één keer. Het luchtruim kun je doorkruisen met befaamde gevechtsvliegtuigen zoals de P-51 Mustang, de Messerschmitt Bf-109 of de Spitfire Mark V en bommenwerpers als de B-17 Flying Fortress. Op zee beschik je over oorlogsbodems, destroyers en vliegdekschepen en natuurlijk over de lichte landingsvaartuigen om je aan boord van deze drijvende forten naar de actie op het land te begeven zonder natte voeten te krijgen (hoewel: wie per sé wil, kan uiteraard ook zwemmen). In sommige mappen zitten zelfs duikboten die met hun torpedo’s schepen tot zinken kunnen brengen.

De bediening van de meeste voertuigen is eenvoudig en gemakkelijk te controleren via het toetsenbord en de muis: vooruit en achteruit, links en rechts voor de beweging, de muis voor het richten van de hoofdbewapening en een toets voor het vuren. De enige uitzondering hierop vormen de vliegtuigen. Alleen al het in de lucht houden van deze machines vergt meer van je zenuwen dan goed voor je is, laat staan dat je tegelijk ook nog vijandig vuur moet ontwijken en moet trachten zelf vijanden in het vizier te krijgen en neer te schieten. De handleiding noch de gebruikersinterface maken melding van de mogelijkheid om een joystick te gebruiken voor de besturing, maar dit is wel degelijk mogelijk en voor het besturen van vliegtuigen een absolute aanrader. Je moet hiervoor wel de controles in het hoofdmenu aanpassen, want default is de hele besturing van alle voertuigen voor het toetsenbord gedefinieerd.

Leuk is ook dat je met de meeste van de vele, statische voorwerpen die je op het terrein tegenkomt kunt interageren. Zo kun je bruggen opblazen om de optocht van de vijand te remmen, in geschutsbunkers kruipen om de aanstormende vijand te verwelkomen met zwaar artillerievuur of luchtdoelgeschut bemannen om de vijandelijke vliegtuigen uit de lucht te plukken.

Communicatie is voor een multiplayer spel natuurlijk van vitaal belangrijk. BF1942 biedt je daarom de nodige voorgebakken radio-commando’s (bruikbaar via de functietoetsen) waarmee je je teamgenoten om bijstand vraagt of kunt wijzen op dreigende gevaren of interessante doelwitten. Je kunt ook steun vragen aan je eigen artillerie, van anti-tank eenheden of van bommenwerpers om lastige doelen uit te schakelen.

Single Player ontgoochelt
Voor wie niet de mogelijkheid heeft om het spel tegen menselijke opponenten te spelen, biedt BF1942 een Single Player mode. Hierin speel je zelf de hoofdrol en worden je tegenstanders en de rest van je maten bestuurd door de computer. De artificiële intelligentie (AI) die Battlefield 1942 in deze bots weet te steken, is echter om mee te janken. Je eigen buddies weigeren zowat elke vorm van medewerking en maken het soms zelfs zo gortig dat de medics van je weglopen als je gewond op hen afstrompeld voor de nodige verzorging. Je zal met zo iemand maar naar de oorlog moeten! De vechtlust van je tegenstrevers is vergelijkbaar met die van een overjaarse kemphaan met vijfdegraads rheumatiek en hun tactisch doorzicht wordt probleemloos geëvenaard door de vissen in mijn aquarium thuis. Wat de hele zaak nog erger maakt, is dat het berekenen van de AI zwaar beslag legt op je processor. Je kunt wel instellen hoeveel tijd de CPU zich met de AI mag bezig houden, maar om de strijd toch een beetje spannend te houden is die al gauw zo druk in de weer dat de framerate naar onaanvaardbare dieptes duikt, tenzij je over een heel krachtige machine beschikt. Dit euvel doet zich in de multiplayer mode vreemd genoeg niet voor zodat zelfs het spelen over een relatief trage verbinding verreweg te verkiezen is boven een eenzaam spelletje tegen achterlijke AI’s.