Moeizame verkenningstocht doorheen Perathia

Een titel zoals Azurik: Rise of Perathia laat zich niet echt makkelijk uitspreken. Maar dat is heus niet de enige reden waarom je weinig mensen over dit aktiespel voor de Xbox hoort spreken.

Azurik is de naam van een blauwgekleurd mannetje dat met zijn wapenstok een queeste onderneemt om zijn land Perathia van de ondergang te redden. Vrees niet, de originaliteit gaat er niet op vooruit. In het centrum van zijn land is een tempel waar de vier basiselementen water, vuur, aarde en lucht verzameld zijn. Door toedoen van een kwaad individu raken deze elementen verspreid over verschillende werelden. Het verlies van de elementen betekent echter onstabiliteit voor Perathia. Als Azurik er niet in slaagt om alle fragmenten terug te vinden zal uiteindelijk de ondergang volgen voor zijn land. Op zijn queeste komt hij de meest vreemde creaturen tegen die hij met zijn wapenstok te lijf gaat. Naarmate hij de elementen terugvindt, kan hij de krachten van water, vuur, aarde en lucht ook gebruiken in zijn gevechten.

Speelbaarheid
Vele games vertonen een gebrek aan originaliteit, maar spelen is daarom niet minder leuk. De aandachtige lezer voelt de nattigheid al aankomen want ook op grond van gameplay heeft Azurik weinig in petto. De cover van Azurik: Rise of Perathia belooft ons een mythisch en heldhaftig verhaal; welnu, de gameplay is uitermate saai. Eens je de techniek te pakken hebt, is het verslaan van vijanden een fluitje van een cent. Verder zijn de werelden veel te groot zodat je er snel in verdwaald. Op zich een bijzonder heugelijk feit is dat de Xbox in staat is om deze grote werelden te tonen zonder lange laadtijden, maar als er geen meerwaarde aan vasthangt, is de gamer er uiteindelijk bitter weinig mee. Samenhang in de werelden is er ook al niet waardoor je uiteindelijk maar wat loopt aan te modderen: je zet ergens een schakel om of je vindt een sleutel zonder dat je weet wat de consequenties hier van zullen zijn. Op geen enkel moment is het spelen van Azurik dan ook spannend of verslavend te noemen. De speelbaarheid van Azurik wordt bovendien flink tegengewerkt door de moeilijke camerastandpunten die je zelf moet bedienen met maar liefst drie knoppen van de Xbox controller. Tijdens gevechten is het dus van belang snel de camera goed plaatsen vooraleer je een slag kan toedienen. Verschillende handelingen zoals zwemmen of lopen op smalle richels worden flink bemoeilijkt omdat je tegelijkertijd de camera moet bedienen.

Grafisch is Azurik oké te noemen, maar ook niet meer dan dat. Hier wordt duidelijk niet het onderste uit de kan gehaald, maar bij dit soort games blijft de gameplay het belangrijkst. Het vuur, het stromende water en dergelijke zijn mooi, maar vaak ontbreken de nodige afwerking in de omgevingen. Het uitzicht van de wezens is dan weer zo fantasievol dat het uiteindelijk belachelijk wordt. De vliegende slakken en rotsmonsters lijken zo weggelopen uit een werkstukje van een student middelbaar kunstonderwijs. De geluiden en de filmische muziek van Azurik: Rise of Perathia dragen wel veel bij tot de sfeer die bij een spel als dit hoort.