Sony heeft zijn Aibo. De Aibo is een wel heel dure robothond. Met 2.500 euro kom je niet toe. De Tiger Poo-chi heb je al voor zo’n 37 euro en is geschikt voor peuters van 4 jaar en ouder. Probleem is wel dat dit robothondje veel minder intelligentie aan boord heeft dan de Sony Aibo. Het kan zelfs niet stappen. Wat kan de Poo-chi dan wel? 
Tja, de Poo-chi reageert voornamelijk op enkele sensoren. In zijn neus zit een kleine sensor die op geluid reageert. Klap je even in je handen (niet te hard), dan gaat het hondje blaffen. Bovenaan het kopje zit in de vorm van een druktoets de gevoelssensor. Wanneer je Poo-chi dus over zijn kopke aait door op die knop te drukken, dan is hij heel gelukkig. Je ziet dan ook zijn oogjes veranderen in twee hartjes. Wanneer hij zijn oogjes naar beneden richt en er slechts twee halve cirkeltjes te zien zijn, is het hondje verdrietig. Dat wil zeggen dat je niet goed voor hem zorgt of onvoldoende aandacht schenkt. Wanneer je Poo-chi enkele minuten met rust laat, gaat hij zitten en knapt hij een uiltje. Na verloop van tijd wijzigt dit in een diepere slaap. Hondjes moeten eten, net als ieder ‘levend’ wezen. Poo-chi heeft het niet zo begrepen op fabriekshondenvoer. Geef hem maar een stevig been om aan te knabbelen. Zo’n been is meegeleverd en je hoeft het zelfs niet helemaal in zijn bek te duwen. Gewoon even voor zijn neussensor houden is voldoende. Ik heb nog niet veel hondjes weten blaffen op de tonen van Beethovens negende symfonie, al heeft Prins Laurent dat misschien wel al gehoord. Die heeft immers meer ervaring met hondjes dan ik. Voor dit robothondje is het evenwel geen punt. Je hebt maar liefst de keuze tussen vijf verschillende blafliedjes. En net zoals met de Furby’s kun je twee Poo-chi hondjes tegenover elkaar zetten. Ze zullen dan tegen elkaar op blaffen dat het niet mooi meer is. Eén ding staat wel vast: heb je twee Poo-shi hondjes, dan zal er na verloop van tijd geen derde ‘bijkomen’.
Poo-chi mag dan al een sympathiek hondje lijken, door zijn hard plastic ‘huid’ heeft hij een veel lagere aaibaarheidsfactor. Bovendien kan hij zelf niet lopen en is zijn interactiviteit als hond beperkt. Sorry, Monseigneur, maar ik verkies dan toch een knuffel als Furby.